شبیه صاعقه ، نه ... او شبیه آفتاب بود
زلال، روشن و بزرگ، مثل روح آب بود

غروب تا که سر گذارد آسمان به دامنش
هوا پر از سماع و شور، ماه در شتاب بود

درختها به گوش هم چقدر سبز گفته ‏اند
که لحظه نیایشش، چه با شکوه و ناب بود

برای چشمهای پر سؤالمان که کنگ بود
شبیه یک چراغ، روشن و پر از جواب بود

به سقف آسمان دست می‏کشید و راهبر
همین کبوتران خسته پر اضطراب بود

... و گفت که : »شهادت« و »عدالت است دین من«
که »تیغ« دست او، وَ دست دیگرش »کتاب« بود

شبی غریب و سرد گفت: » رو به نور می‏روم«
امام ما که آفتاب بود، در حجاب بود

علیرضا حکمتی

شام غریبان مصلی



امام!نگاه پدرانه ات، امیدبخش فردای ما بود
و تبسّم های بی دریغ تو، پشتوانه دل های دریایی مان.

همیشه، شب های عبایت، خیسِ بارانی از ستاره بود و
صبحدم، آفتاب، بوسه بر سپیدی گلگون زخم های سالخورده ات می زد.

سلام هایت را پرندگانِ پنجره هایِ شرقی، تا دورترینِ نقاطِ
صمیمیت و مهربانی می رساندند و صبح به خیر چشم تو
را تمام قاب ها به خاطر می سپردند.

اندیشه ات، ریشه در بهار داشت و طبع بلندت روان تر از رود بود.
درختان با طرز تفکر تو سبز می شدند.
نگاه پدرانه ات، پستی و بلندی نداشت؛ یکدست، آبی آسمانی بود.

وقتی دست تکان می دادی، سیاهی ها را کنار می زدی
و پنجره هایِ تودر تو را رو به روی آینه ها می گشودی.
تمام حجم مهربانی در نگاه روشن تو خلاصه می شد.

وقتی که جهل، در جای جایِ ذهن زمین ریشه می گستراند
و ظلم در منشور زندگی، طیف های گوناگونِ انسان را در بر گرفته بود
تنها نام شورانگیز تو بود که دل ها را اسیر جذبه زیبایی خود می کرد
و دل ها را تا نهایتِ آزادگی و حماسه همراهی می نمود.

وقتی تمام چشم ها منتهی به پنجره های بسته می شدند و احساس ها
به بن بست اندوه بر می خوردند، دستی تکان دادی از دور دست فاصله؛

با دست هایی پر از عاطفه، و چه زیبا «باغ بهارآور دست خویش»
را به پرنده ها و پونه ها بخشیدی.

نگاه پدرانه ات، یادآور سال های سبزِ سینه سرخ های عاشق بود؛
یادگار روزهای حماسه و ایثار، پروازهای بی بازگشت و لاله های
سوخته در جای جای دشت؛ روزهای ترانه و آبشار.

هنوز، هر صبحدم از مناره گُل ها، اذان ها، با عطر کلام تو می وزند
و لهجه روشنِ ترانه های توست که در تمام رودها جاری است.

در سینه گرم تو، فریاد، جان تازه یافت و در چشم های
وسیع تو، آبی آسمانی، وسعتِ بی اندازه گرفت.

تو شکوه مهربانی بودی و کوهی از غرور در برابر صمیمیت رایج
چشم های تو به خاک می افتاد.

شبی که بار سفر بستی، واپسین فروغ امید را در چشم خانه هایمان
خاموش نمودی و یاران خویش را در بهتی شگرف، فرو گذاشتی.

تو می رفتی؛ تا عمق آرامشِ رنگ ها، با رقص موزون اشک ها.
می رفتی؛ با پنداری سبزتر از سپید روشن، رفتاری سبزتر
از صنوبرها و گفتاری سبزتر از زبان سوسن ها.

شبی که می رفتی، تمام باورها را با خویش بردی،
تا نبودنت را هرگز باور نکنیم.

اکنون یاران خویش را بنگر که خسته و دل شکسته، در
وسعتی رو به نیامدنت می گریند.

عاشقان خوش را بنگر که چگونه با پای پیاده عازم بهشت همیگشی ات می شوند.
یاران خویش را ببین که چه بی قرار به تو ملحق می شوند!

چه روزها که با اشاره ابروان محرابی تو، دل ها آرام می گرفتند
و با اشاره دست هایت، توفان در دل ها به پا می شد!

یادش به خیر! روزهای سبز با تو بودن، روزهایِ اشاره و ستاره
روزهای «خمینی ای امام!»

روزهای، «بی خمینی نیست خون در پیکرم» روزهای
«وای اگر خمینی، حکم جهادم دهد».

چه روزهایی بود؛ روزهایی که یارانت، غریبانه بی تو
زیستند، روزهایی را که تو منتظرایستادی تا فرزندانت را بر فراز
دست هایی از جنسِ انتظار غبارآلود، بیاورند

اما تقدیر آن شد که ما بایستیم و فرزندان تو، تو را بر فراز
دست هایی از جنس نور و نیاز و نیایش، تا آخرین نقطه آسمان بدرقه کنند
و در غربت و تنهایی مصلّی، اندوه شام غریبان کربلایی خویش را به تماشا بگذارند.



محمد کامرانی اقدام

خبر، زهر است






آن صدا را ببند، و آن پنجره را!
خبر زهر است؛ خبر مرا خواهد کُشت.

کدام پرنده سوگوار در آن گوشه فرو ریخته آسمان، خون می گرید؟
می خواهم پا به پایش، جامه هایم را بدرم؛

من از خویش همین گریبان چاک چاک را می شناسم.
تنهایی ام شدید است.

دست از سرم بردار، ای صبح موهوم، ای سیاه!
این هوای ویران را چگونه باور کنم؟

اندوه، اندوه! چه کسی چنگ در کاسه چشم سماوات زده است
خبر زهر است؛ خبر مرا خواهد کُشت.

کجاست گوشه ای برای نشنیدن؟
انگار بر مزار خاک آلود خویش می سوزم.

«امام رفت»
خواب آشفته قبیله را لای لای آتشین هیچ نی لبکی بر نخواهد تافت.
فوّاره وار از چشم هایم می جَهم.

زیر پایم دریاست، اگر از نردبان سکوتم بالا بروم.
«امام رفت»
باید مثل زمان بشتابم.

آن سوتر از روزنامه های دیوانه صبح، قطعا قیامتی ست.
خبر زهر است؛ خبر مرا خواهد کشت.

«امام رفت»؛ مثل لبخندی که از لبان شهر می رفت
ـ و من ماندم مثل بغضی که در گلویم ...
این خط تازه را چشم های من نمی فهمند.

باید آن پنجره را ببندم؛
و آن صدا را. خبر زهر است؛ خبر مرا خواهد کُشت.

درست مثل یک آه، حوالی خزانی ام را می درَد،
امّا از من چه می خواهند این رنج های تا هنوز ...،

این شکنجه های بی گمان ...؟
کلمات، عاشقانه گریبان تاریکم را طواف می کنند.
گریانی را به دیوار سطور آویخته ام.

خرداد همیشه گلویم را می فشارد.
خرداد کلمه نامهربانی است. ببند خرداد را؛

و آن پنجره و آن صدا ...!
نه! آن صدا را نبند!
خبر زهر است؛ خبر مرا خواهد کُشت.

حسین هدایتی