صدای پای عید می آید.
عید قربان عید پاک ترین عیدها است
عید سر سپردگی و بندگی است.
عید بر آمدن انسانی نو
از خاکسترهای خویشتن خویش است.
عید قربان عید نزدیک شدن دلهایی است
که به قرب الهی رسیده اند.
عید قربان عید بر آمدن روزی نو و انسانی نو است
عید برعاشقان مبارک باد عاشقان عیدتان مبارک باد
الإمام علیّ علیه السلام :
سَمِعتُ رَسولَ اللّه ِ صلى الله علیه و آله یَخطُبُ یَومَ النَّحرِ ، وهُوَ یَقولُ :
هذا یَومُ الثَّجِّ والعَجِّ ، والثَجُّ : ما تُهریقونَ فیهِ مِنَ الدِّماءِ ،
فَمَن صَدَقَت نِیَّتُهُ کانَت أوَّلُ قَطرَةٍ لَهُ کَفّارَةً لِکُلِّ ذَنبٍ ،
والعَجُّ : الدُّعاءُ ، فَعِجّوا إلَى اللّه ِ ، فَوَالَّذی نَفسُ مُحَمَّدٍ بِیَدِهِ
لا یَنصَرِفُ مِن هذَا المَوضِعِ أحَدٌ إلاّ مَغفورًا لَهُ ،
إلاّ صاحِبَ کَبیرَةٍ مُصِرًّا عَلَیها لا یُحَدِّثُ نَفسَهُ بِالإِقلاعِ عَنها .
امام علی علیه السلام فرموده اند:شنیدم رسول خدا صلی الله علیه وآله روز عید قربان ،
خطبه می خواند ومی فرمود :
امروز ، روز «ثجّ» و«عجّ» است . ثجّ ، خون قربانی هاست که می ریزید .
پس نیّت هرکس صادق باشد ، اولین قطره خونِ قربانی او کفّاره همه گناهان اوست ،
و«عجّ» ، دعاست . پس به درگاه خداوند دعا کنید ،قسم به آن که جان محمّد(ص)
در دست اوست ، از اینجا هیچ کس بر نمی گردد ، مگر آمرزیده شود ،
جز کسی که گناه کبیره انجام داده وبر آن اصرار ورزد
ودر دل خود تصمیم بر ترک آن ندارد .
کتاب «حج و عمره در قرآن و حدیث» صفحه 361
اکنون ابراهیم است و فرزند دلبند او،
فرزند انتظارهای طولانی، میوه دل او، پاره جگر او...
و فرمان حقّ: اسماعیلت را ذبح کن!
اسماعیل را همچون قربانی، به قربانگاه ببر،
سرش را بر مذْبَح بگذار، کارد بر گلویش بنه، خونش راجاری ساز... و بکش، بکش اسماعیلت را...
قربانی کن هر آنچه میان تو و حقیقت مطلق است،
به قربانگاه ببر هر آنچه را که میان تو و «او» فاصله میاندازد.
ای بت شکن تاریخ! اکنون... اکنون، اسماعیل،
فرزند دلبندت را به قربانگاه ببر!
ای ابراهیم؛ ای قهرمان توحید؛ ای آزموده؛
ای گذشته از آتش؛ ای برگزیده خدا؛ ای وارث رسالت؛
ای پیامبر پاکی؛ ای رسول روشنی! آنک آخرین آزمون بندگی است.
اسماعیل تو، جاه توست، مال و موقعیت
و مقام و شهرت و قدرت و مکنت توست.
اسماعیل تو دنیای توست و هر آنچه در دنیا به آن دل بسته ای.
اسماعیل تو، نفس توست؛ اسماعیل، تویی؛
و تا از میان برنخیزی، به وصلِ حقّ نمیرسی.
پیرمرد یک عمر، بار انتظار فرزند به دوش کشیده بود؛
سارا را توان فرزند آوردن نبود.
در نشیب حیات، ناباورانه، فرزند را از هاجر جُست،
و شگفتا که یافت؛
و اینک پس از سالها انتظار و رخ نمودن ابرهای تیره نومیدی،
خورشید میلاد اسماعیل، آتش در نهادِ شبستان سرد او نهاده بود.
مقالات و سایر مطالب مرتبط
عید قربان"روزی که انسان ازخداوند نمره قبولی گرفت
.....قربانی از چه زمانی مرسوم شده است؟ .....
......عید قربان عید تمام مسلمانان جهان.......
.......فضیلت نماز عید قربان در قرآن.......
......آنچه عید قربان یادآوری می کند.....
......اعمال شب و روز عید قربان......
......ویژگی حج مقبول چیست ؟......
......عید قربان؛ جلوهگاه تعبد ......
......قربان و قربانی در قران.....
......عید قربان در روایات......
......احکام و شرایط قربانی......
......احکام نماز عید قربان......
اسماعیل هدیه ای بود از سوی خدا به صبر ناگزیرِ بت شکن تاریخ.
اما اراده خداوند، بر توحید محض خود استوار شده بود.
باید تمام بتها می شکستند تا جان ابراهیم،
به حریم خلوت عشق راه مییافت.
و آنک آخرین بتِ نَفْس، آخرین خواست دنیا،
آخرین تصوّر حایل میان خود و خدا، اسماعیل بود.
قلب مضطرب ابراهیم را تأیید اسماعیل آرام میکند:
به فرمان خدا عمل کن پدر!
اشک در چشمان پیر سال ابراهیم شعله میکشد.
برای آخرین بار سر تا پای اسماعیل را مینگرد.
دیگر تاب و توانش نیست. دیدگان را بر هم مینهد و دلش آرام میگیرد.
عزیزترین ذبیح خدا سر بر تخته سنگ منا مینهد
و تیغ ابراهیم بر رگ گردنش مینشیند که ناگاه...
گوسفندی... و فرمان خدا که گوسفند را ذبح کن!
ابراهیم در جان خویش، اسماعیل نفس را کشته بود؛
و فرشتگان شاهد حماسه شگفت توحید بودند.
«خوشا به قربانگاه عشق رفتن»
خوشا سر به سوداى معبود سپردن و فرمانبردن از حضرت دوست!
خوشا شیطان درون خویش را به بند کشیدن و
از هر چه غیر دوست، چشم پوشیدن!
خوشا لحظه قربانى کردن بتهاى ظاهر و باطن به پاى عشق
و همسفر شدن با راهیان کوى دلدار!
خوشا گرگهاى خشم و غضب را از دیار دل خویش راندن!خوشا نوبت به زمین زدن ناقه هاى تکبر که اسباب زحمتآدمى اندو سد شده اند در مسیر رستگارى اش!
خوشا روایت «بسم الله» بر گلوى خویش خواندن
و کلمه توحید را بر تخت پادشاهى قلب نشاندن!
خوشا جهاد اکبر با مدعیان دروغین خدایى و خوشاجان عزیزخویش را به قربانگاه عشق بردن وگذشتناز همه چیز به خاطر او!
آیه های انتظار
سالک راه عشق، پلکهاى بسته مى خواهد و قلب روشن
آنجا صحنه عاقلانه ترین جنونهاى دلدادگى ست؛
جایى که آنچه هست، معرفت است؛
نه مصلحت.
در این مسیر، روح من، اسماعیل من است و
براى ابراهیم شدن، تیغى تیزتر از «فراموشى خود» ندارم.
به راستى، تنها کسانى فراموش نمى شوند
که خود را از یاد ببرند.
بارالها! نفس خویش را در هر لحظه «رمى جمرات» مى کنم
تا هر آنچه جز تو در من تجسم شود، محکوم به نابودى باشد.
الهى! حجّ درونى ام را به قربانى کردن نفس پایان ده تا
اسماعیل وجودم را که در من به ودیعه نهادهاى،
با همان معصومیت کودکانه به دیدار تو آورم.
چه میعادگاه خلوت و زیبایی!
اسماعیل، در دستهای اراده ابراهیم.
سر اسماعیل، در آغوش پدر و نگاه اسماعیل، نه بهچشمهای پدر، که بهآن سوی ابرها و آسمانها و خدایی کهچند لحظه بعدتر را بهتر از همه میدانست.
آن روز، نه گلوی اسماعیل بریده شد و
نه ابراهیم پدری را بر بندگی ترجیح داد.
تنها رضایت و سرسپردگی به «او» بود که بیداد میکرد،
پس به رسم نمایش سرفرازی و قبولی، گوسفندی ذبح شد.
از آن روز بزرگ و باشکوه تاکنون
جشن میعاد اسماعیل و ابراهیم با فرمان پروردگار،
هرسال و هر قربان، تکرار میشود
که جشن دلدادگی و شیدایی است و در دل ایمان مومنان دوست،آذین پرنشاط قرب و دیدار، بسته میشود.
مبارک باد!
