اکنون ابراهیم است و فرزند دلبند او،
فرزند انتظارهای طولانی، میوه دل او، پاره جگر او...
و فرمان حقّ: اسماعیلت را ذبح کن!
اسماعیل را همچون قربانی، به قربانگاه ببر،
سرش را بر مذْبَح بگذار، کارد بر گلویش بنه، خونش راجاری ساز... و بکش، بکش اسماعیلت را...
قربانی کن هر آنچه میان تو و حقیقت مطلق است،
به قربانگاه ببر هر آنچه را که میان تو و «او» فاصله میاندازد.
ای بت شکن تاریخ! اکنون... اکنون، اسماعیل،
فرزند دلبندت را به قربانگاه ببر!
ای ابراهیم؛ ای قهرمان توحید؛ ای آزموده؛
ای گذشته از آتش؛ ای برگزیده خدا؛ ای وارث رسالت؛
ای پیامبر پاکی؛ ای رسول روشنی! آنک آخرین آزمون بندگی است.
اسماعیل تو، جاه توست، مال و موقعیت
و مقام و شهرت و قدرت و مکنت توست.
اسماعیل تو دنیای توست و هر آنچه در دنیا به آن دل بسته ای.
اسماعیل تو، نفس توست؛ اسماعیل، تویی؛
و تا از میان برنخیزی، به وصلِ حقّ نمیرسی.
پیرمرد یک عمر، بار انتظار فرزند به دوش کشیده بود؛
سارا را توان فرزند آوردن نبود.
در نشیب حیات، ناباورانه، فرزند را از هاجر جُست،
و شگفتا که یافت؛
و اینک پس از سالها انتظار و رخ نمودن ابرهای تیره نومیدی،
خورشید میلاد اسماعیل، آتش در نهادِ شبستان سرد او نهاده بود.
