آفتاب، از همه پنجره ها لبریز شد و
نسیم، بوسه بر پیراهن غنچه های معطر زد.

پیله ها پروانه شدند و پروانه ها پرواز.
همه لب های خسته از گفتن، با لبخند آشتی کردند.

تو که آمدی، چشم همه آینه ها روشن شد
و دست های تنها مانده، دلگرم شدند.

فانوس های زمزمه روشن شدند تا مرثیه ها را ترانه کنند
و به ماهی ها یاد بدهند که دریا را می شود با کلمات آواز کرد.

تو که آمدی، دنیا گلستان شد و باغ ها با
بهارها پیمان بستند تا همیشه بهاری بمانند.

شبیه ترین غنچه به بهار



می آیی و کائنات به تو سلام می کند.
عطر آرام تو که از افق لبریز می شود
جهان در دامنه زلال روح تو به نماز می ایستد.

آفتاب در پیشانی تو شدت می گیرد.
تمام میوه های درختان شاداب می شوند و
برگ های سبز برای تو شعر می خوانند.

گل های سرخ از لبخندهای بی مضایقه تو جان می گیرند
و همه رودها، به شوق عطر تو به دریا می ریزند.

همه موج ها از تو یاد گرفته اند که هیچ گاه از رفتن باز نمانند.
پیش از آنکه بیایی، ابرها نام زلالت را بر همه باریده بودند.

همه نام تو را می دانند. همه تو را می شناسند. تو
شبیه ترین غنچه ها به بهاری، تو شبیه ترین شکوفه های
ازل به پیامبری صلی الله علیه و آله .

همه عطر تو را می شناسند؛ نارنج ها، ابرها، بادها و گنجشک ها.
نام تو در خون همه گلبرگ های زیبا جریان دارد.

همه عطرها از مهربانی تو سرچشمه می گیرند.
تمام اردیبهشت ها از آغوش گرامی تو جان می گیرند.

بهشت، بهانه ای ست برای دیدن تو. بی تو، بهار توهمی
بزرگ است که به کویرهای بی پایان ختم می شود.

تو مسافر تمام قلب هایی هستی که پرنده ها را دوست دارند.
ماه از گریبان گرامی تو آغاز می شود وروز در پیراهن تو تکثیر می شود.

با تو می توان خورشید را به کوچک ترین ایوان ها دعوت کرد
و باران را مهمان تمام شیشه های غبار گرفته بی رهگذر.

امشب به یمن آمدنت تمام آینه ها قد می کشند.
ابرها همه باران می شوند تا بی واسطه گونه های بهشتی ات را ببوسند.

با آمدنت، عشق به مهمانی خانه های فراموش شده
می رود و سقف خانه ها ستاره پوش می شوند.

عباس محمدی

نهال نوپای حسین علیه السلام





سلام، نهال نوپای حسین شهید! سلام، فرزند راستین
ماه و خورشید؛ پیوند خورده با عطش و اشتیاق!

کوچک تر از آنم که بسرایمت.واژه ها به مبارک باد
قدوم تو آمده اند و من اسیر دست واژه های فراری ام.

ای بوته معطر دودمان محمد!
هر روز تکرار می شوی و پایانی برایت نیست.

من یک جوانم؛کمک کن سکوت سرد و مکرر
سینه ام، به جریان گرم محبت تو بیشتر بپیوندد.

دل بزرگ و شانه ستبر خودت را از خستگی بی امان جوانان
دریغ نکن.خلق و خویت محمدی بود

مادر به تو افتخار می کرد و پدر
با دیدنت، خستگی از شانه می زدود.

بالا بلند نخل تناور! وقتی قامت می افراشتی، دشمن
چنان در دل می لرزید که انگار ذوالفقار علی
در هوا به گردش درآمده است.

ای سربلندترین کوه ها، پیرهن چاک بلندی ات!
غزل واره عشق و احساس و ایثار!
فرزند راستین اسلام محمدی!

آغوش بگشا که زمین، پای کوبان به استقبال آمده است
و آسمان، دست افشان، به تهنیت برخاسته است.

اندوه نیمه شب های تنهایی من، تا حضور
کتاب معرفت تو پایان گرفته است.

جوانی ام را پیش کش خلق وخویِ پیغمبری ات کرده ام؛
دست نیاز مرا در برهوت عصیان و سرگردانی بپذیر!

سعیده خلیل نژاد