خرداد 94 - آیه های انتظار

وضعیت من در یاهـو

همفکری
شکوفه نرگس
دوستانه
ندای فطرت
دم مسیحائی
ایران اسلامی
موعد موعود
سایت امام هشتم

(اینک تو را به زمزمه، فریاد می کنیم)

(اینک تو را به زمزمه، فریاد می کنیم)

تو بلندترین سایه ای بودی که با ما همسایه شدی و برج
و باورهای باستانی برای دیدنت چه سربلند مانده اند!

یک چند، مثل بارانی تند بر کویر تفته دل هامان فرو باریدی
و عطشِ نوشیدنت هنوز هم در سینه هامان شعله می کشد.

اگر تو را نمی دیدیم، هرگز به عظمت اقیانوس های بی ساحل
و کهکشان های پر ستاره دور از دست، ایمان نمی آوردیم.

روشنِ نگاهت، شب ها و روزهامان را دوست داشتنی می ساخت
و لبخندهایت، سفره های همیشه بازِ بهشتی را تداعی می کرد.

چه شکوهمند قامت می کشیدی و قبله ما را تا قبله خدا می کشاندی!
کوه های بلند، بغض های بر گلو مانده زمینند؛

آن گاه که نیامده رفتی و آشوبی بزرگ را در
گلخانه های در بسته دل هامان دامن زدی.

بودنت چقدر به رویا می مانست و رفتنت به کابوس های
پریشان؛ در باور تقویم هایی که فصل های حیات ما را
همیشه میان رویا و کابوس رقم زده اند.

بی تو ترانه ها رنگ اندوه می گیرند و قاصدک هایِ شادمان
در دست بادهای گیج مچاله می شوند.

بی تو رودهای جهان، امیدِ دریایی شان به باد می رود
و مقصدهای ناپدید، همچنان در مِهِ ابهامِ جاده ها فرو می مانند.

پس بر ما مپسند در این قرن مِه آلود، بی چراغ نگاهت، در
کوره راه های حیرت سرگردان بمانیم و سیّاره سرد
وجودمان از دمِ گرمِ مسیحایی ات خالی بماند!

اینک تو را به زمزمه فریاد می کنیم و سنگفرشی از کلمات
در زیر گام های صدامان به رقص بر می خیزند.

تو قامت می کشی و کوچه های دلتنگ، به هلهله از
سر و کول بام ها بالا می روند و لبخندهای مهربانت، بر
سر و روی شهر به لطافت باران بهاری فرو می بارد.

بار دیگر آسمان از رنگین کمان نگاهت پر می شود
گنجشکان بر شاخه ها ازدحام می کنند
و
بهاری تازه با تو آغاز می شود.

تقی متقی

ارسال شده در 94/3/14:: 12:9 صبح توسط محب مهدی

[ نظر]

وعده موعود

وعده موعود

موعود را وعده دادن، شمّه ای از کارستان خمینی است.
«خمینی»، نامی است که در خلوت او، خُم ها با آهنگ نی می جوشند

«خمینی»، راز تردی است که هیچ معشوق، از پرده آن بیرون نیامد
و پیوسته عاشق را در تب و تاب نگه داشت.

خمینی رحمه الله نام سبز عاطفه ها است؛
سرود بی درنگ رایحه ها است.

جهان بی تو، بی رنگ و بوست.
بی تو این مزرعه
خواب یک گرگ آواره در دشتِ خسته است
جهان بی تو، بی رنگ و بوست.

وقتی تو رفتی
رنگ من، بوی من
هر دو خاکستری شد

مجال حضور تو در دشت عاطفه ها، دیرگاهی
است که گردی به لطافت آب انگیخته است.
تو بعثت دوباره مکه و منا بودی.

مدینه، شهر پیغمبر، چندی غربت خود را در غریبستان
ما فراموش کرده بود؛

آیا در حوصله سبزینه های کویر، گوشه ای برای تو پیدا نمی شد؟
پاره ای از زمانِ ما را در میان دو انگشت خود گرفتی.

معبود ما آن بود که تو می پرستیدی و موعود ما درقابِ وعده های
تو لبخند می زد. نام آن سفر کرده بازگشتنی، بر لب های تو، مرغی
را می ماند که آشیان خود را میان هزار دانه و دام یافته است.
خانه انتظار ما، فروغی به گرمی برق چشم تو نداشت.

جمعه های دلتنگ، بعد از دامان تو، سر بر سنگ آسیاب
قدر گذاشته اند و دیگر هیچ دستی را نوازشگر تنهایی های خویش نمی بینند.

سطر سطر ندبه فراق، از سفر به لب های تو، آسمان آسمان خاطره دارد.
گرمای حضور موعود، سرمای غیبت را مات می کرد؛

وقتی تو سربازهایش را به راه می انداختی
و بر زمین، بیرق انتظار می افراشتی.

ای امام! خانه تو اجاره آخرین حرف های باران بود.
هرگاه که نگاهی به سوی تو می لغزید، به سوی او بر می گرداندی
و چه شب هایی که ما صدای او را در سیمای تو می نوشیدیم!

نگاه تو، آسمان را می بلعید.
وقتی دست نوازش تو بالا می رفت، من به یتیمی خود می بالیدم.

کاش خدا مرا نقاش آفریده بود!
می دانستم آن گاه که چه خطی را باید در حاشیه نگاه تو کشید.
هیچ هنگامه ای را به شکوهمندی نگاه تو ندیدیم.

آتشی را که خاکستر سرد خاموشی پوشانده بود،
چنان برافروختی که «هر چه جز معشوق، باقی جمله سوخت.»

کرشمه های ذهن بدخواهان، همان قلک هایی که پول سیاه، چشمشان
را بر همه سپیدی های شاد بسته است، هیچ دلی را نتوانست از یاد خالی کند
و ما که مهبط پیام تو بودیم، در این فترت بی انتها، چه تنها مانده ایم!

در هیچ فلسفه ای، تفسیری از این همه خالی بودن جهان، نیست.
کدام عرفان، چراغی توانست پیش پای ناباوران برافرزود؟

آیا منطقی است که ما بی دل و جان، بار تن کشیم و
بی سر و گردن، دست و پا به رقص آوریم؟

جهان را چنان از خود پر کرده بودی که اندیشه بی تو بودن
بختک های نیمه شب را نیز هراسان می کرد.
امروز، ماییم که ازیاد تو سرشاریم.

ما درس موعود را در وعده گاه تو آموختیم
و گریه و خنده ما، چاکران کمترین احساس روزمرّه توأند:

چشمان تو از سحر، سحرخیزتر است
نی چیست؟ کلام تو دلاویزتر است

با خنده تو، غنچه ما نیز شکفت
از گریه تو، دیده ما نیزتر است

رضا بابایی

ارسال شده در 94/3/14:: 12:8 صبح توسط محب مهدی

[ نظر]

چشم بارانی

چشم بارانی

نگار خانه ای از تبسّم را بر کتیبه لب هایت دیدم
و دل به دریای چشمان پر تلاطمت زدم.

آن روز که با تو آشنا شدم، بهار بود و گل های
احساسم تازه شکفته بود.

راستش را بخواهی، گرمی سخنانت، پیشانی ام را
ظهرِ تابستان کرده بود و با هر کلمه ای که از لبانت
می تراوید، پرنده پرنده، دلم پر می کشید.

کوچه های کاه گلی جماران حرف هایم را خوب می فهمند.
دلِ من حسینیه ای است به همان ابعادِ حسینیه تو، که هر
روز قشرهای مختلف احساسم در آن جمع م شوند؛

تو بر منبری از گُل، در اهمیت وحدت، سخنان مهمی را بیان
می داری و مشروحِ بیاناتِ تو هر شب از شبکه معراج پخش می شود.

دانش تو، سرشارِ کدام چشمه بود که سال هاست
تفسیرِ سوره حمدت در کلاس زمان روان است؟

می گویند بسیجیانِ چهارشنبه، در فیضیه درسِ اخلاقت گرد
هم می آیند و تو آن ها را به تقوای شقایق و نظم در پرورشِ دل های
عاشق سفارش می کنی. این را من نمی گویم؛

کاشی های سبزِ فیضیه، هنوز پانزده خردادی اند.
حالا ماهی های کوثر به پایت بوسه می زنند و
فرشته ها، صبح به صبح، نعلینِ زردت را با شبنم
و گلبرگ دستمال می کشند.

من این را احساس کرده بودم که باغچه خانه ات
زمستان ها هم سبز است و دیده بودم که هیبت ریاست را
روی طاقچه گذاشتی تا خاک بخورد و یک سینی چایِ شوق از سماور
زمزم ریختی و از تحیّرِ میهمانانِ اخلاصت پذیرایی کردی.

تو چنان مرتفعی که هنوز هم وقتی می خواهم بنویسمت
کلاه از سر واژه ها می افتد اما افسوس!
که تو جدا از جمارانی و چشم هایِ ما همیشه بارانی!

جواد محمدزمانی

ارسال شده در 94/3/14:: 12:8 صبح توسط محب مهدی

[ نظر]

طلوع سپیده سعادت * ویژه نامه ولادت با سعادت امام زمان (عج) *

**** طلوع سپیده سعادت ****

**** ویژه نامه ولادت با سعادت امام زمان (عج) ****

ارسال شده در 94/3/11:: 9:23 صبح توسط محب مهدی

[ نظر]

باز قدسی نفسان زمزمه پرداز شدند

باز قدسی نفسان زمزمه پرداز شدند
به سوی سامره آماده پرواز شدند

چهره ها با گل لبخند همه باز شدند
بلبلان چمن حُسن درآواز شدند

نورشادی به زمین و به فلک موج زند
ازفلک تا به زمین فوج ملک موج زند

باز هم شاهد غیبی به شهود آمده است
پیک شادی به سلام وبه درود آمده است

چه وجودی است که اکنون به وجود آمده است
این خبر چیست که حبریل فرود آمده است

محشری گشت بپا گر که قیامت کردند
همـه درهاله ای از نور اقـامت کردند

نوری از بیت ولایت شده پیدا امشب
که ازاو گشته جهان غرق تجلا امشب

همه عالم شده چون وادی سینا امشب
مات ازاین نور بود دیده موسی امشب

عشق پرسید چرا همهمه برپا شده است
همه گفتند که مهدی است هویدا شده است

برهمه خلق جهان خیرکثیر آمده است
سوره ی نور خداوند قدیر آمده است

به محمد به علی باز نظیر آمده است
هاشمیون همه را ماه منیر آمده است

او بود جنت ما، کعبه ی ما، مقصدما
خال رخساره ی او شد حجرالاسود ما

هستی ازیمن قدومش زغم آزاد بود
خرم از جلوه او گلشن ایجاد بود

این همان وعده موعود وخداداد بود
هرکه شدمنتظر مقدم او شاد بود

آری ای اهل ولا موسم دیدار شده
آیت نصــرمــن الله پــدیــدار شده

غرق آیات مبین است رخ رخشانش
شب نشینان سماوات همه حیرانش

عرشیان مات زقدر وشرف وایمانش
کرده درعرش خداوند سه شب مهمانش

درسماوات کنون فصل گل وهم عهدیست
میزبان خالق ومهمان عزیزش مهدیست

خیز کز مقدم مولا همگی بنده شویم
همچو گلها زنسیم سحری زنده شویم

پیرو مکتب آن دولت پاینده شویم
نکند روز وصالش همه شرمنده شویم

دل او را همــه با پیــرویش گرم کنیم
همه درمحضر او اوئیم از او شرم کنیم

همه گویند «وفائی» گل توحید کجاست
مروه پرسید کجا کعبه بپرسید کجاست

آن دل انگیز ترین مایه امید کجاست
آفتاب دل زهرا گل خورشید کجاست

کاش مارا ز وفا ره به حضورش بدهند
عیدی ماهمه را حکم ظهورش بدهند

شاعر : استاد سید هاشم وفایی

ارسال شده در 94/3/11:: 9:19 صبح توسط محب مهدی

[ نظر]

منتظر نسیم وصال تو هستیم

در هوای بی‏قراری انتظار، منتظر نسیم وصال تو هستیم
تا بیایی و حضور ما را شکوفه باران کنی.

روزی که خورشید تابناک تو از سمت مشرق جغرافیایی
دل‏ها طلوع کند، دیگر برای همیشه، سیاهی شب را از یاد خواهیم
برد و زلف وصال خو را به نسیم حیات بخش تو خواهیم سپرد.

قدم‏های نگاه دل را به سمت جاده‏ای رهسپار کرده ‏ایم که
در انتهای آن، دریایی از دل بی‏کرانه تو باشد.

حجم احساس ما فشرده از لحظه‏ های سبزی است
که با حضور قدم‏های تو متبلور خواهد شد.

با آمدنت، بر کویر وجودمان باران عاطفه می ‏بارد و آن‏گاه،
رنگین کمانی از عشق، بر آسمان آبی زندگیمان نقش خواهد بست.

قرن‏هاست که در سه راهی انتظار منتظر مانده‏ایم و زمان، در
سرازیری خاکی دنیا به نفس نفس افتاده است، اما
از حرکت نمی ‏ایستد تا به لحظه موعود برسد.

نگاه‏ها خیره مانده ‏اند تا با حضور تو قفل حیرتشان شکسته شود.
دریا، هنوز بر شانه‏هایش سنگینی متلاطم توفانی خویش را ت
حمّل می‏کند،تا کشتی نجات تو به ساحل دیدارها برسد.

آفتاب، لحظه‏ های خود را به شب وام داده است تا
هنگام آمدنت، لحظه‏ای از پرتوافشانی مضایقه نکند و شب به
این باوررسیده است که روزی باید کوله ‏بار خود را برای همیشه ببندد.

درختان، زمستان را به بازی گرفته ‏اند و بهار، نوید ماندن
را سر داده است؛ لحظه موعود نزدیک است.

علف‏های هرزه، دیگر جایی برای ماندن ندارند و گیاهان
سبز، اصرار به روییدن دارند تا سبزترین
لحظه‏ های خود را زیر قدم‏هایت نثار کنند.

اتوبوس زمان، در خیابان‏های انتظار در حرکت است
و مسافران، به ساعت‏های خویش نگاه می‏کنند، اما
هنوزعقربه‏ ها به ساعت ظهور نرسیده ‏اند.

آقا جان!
چشم به راه روز «پادشاهی عدالت» هستیم.

ارسال شده در 94/3/11:: 9:19 صبح توسط محب مهدی

[ نظر]

ماه کامل

ماه به نیمه رسیده است و «ماه» در کامل ترین صورت ممکنِ
خویش در سینه آسمان، همانند چشمی بیدار
و روشن به نظاره نشسته است

خانه ای را که میزبان قدم های خورشید است؛ خورشیدی که نه تنها
بر عالم ظاهر که بر «هستیِ» هستینیز سایه افکن شده است

و جلوات بی کران نورش، تمام زوایای تاریک و موهوم
شک و دودلی را روشن می کند.

خورشیدی که از مشرق عشق سر برآورده است.
خورشیدی که از دامان امامت قامت برافراشته است

تا چراغ هدایت حسین علیه السلام را فروزنده نگاه دارد.
این خورشید را تلاطم بی فرجام هیچ غروبی نخواهد توانست

در نوردد و خیال پوچ و تیره هیچ ابری، تاب و توان جدایی
انداختن این خورشید را از نگاه های روشن بین ندارد.

هیچ ابر تیره پوشی نخواهد توانست چهره نورانی اش را مخفی کند.
خورشیدی که از درون خانه دل ها طلوع می کند و از
درون به بیرون، نور گسترانی می کند.

ماه به نیمه رسیده است؛امّا امامت کامل گردیده است.
آخرین امام نیز قیام می کند در نیمه ماه تا کامل شود؛

ادامه نویدی که حضرت رسول صلی الله علیه و آله
به شیعیان داده بود.

او قامت برافراشته است تا دل های مشتاق، بر شاخسار
بالابلند عشق به ولایت آشیانه بسازند و دانه
برچینند از کرامت دستانش.

در نیمه ماه، خورشیدی قدم بر خاک گذاشته است
که قیامتی به پا می کند، روزی که قامت به
قیام ازلی خویش راست کند.

دور نیست آن وعده گاه موعود و آن سحرگاه وعده داده شده.
روزی طلوع خواهد کرد از پس شانه های افراشته خورشید

برج امامت، از پس شانه های مهدی قائم آل محمّد(عج)
خورشید ظهور طلوع خواهد کرد.

او خواهد آمد؛
شاید در نیمه دیگری از ماه؛

همان زمان که ماه در کامل ترین صورت ممکن
چشم بر خاک دوخته است.

امیر اکبرزاده

ارسال شده در 94/3/11:: 9:19 صبح توسط محب مهدی

[ نظر]

قال المهدی عج الله تعالی فرجه شریف

قال المهدی عج الله تعالی فرجه شریف

لو ان اشیاعنا و فقهم الله لطاعته علـى اجتماع من القلوب فى الوفاء
بالعهد علیهم لماتـاخـر عنهم الیمـنبلقائنا و لتعجلت
لهم السعاده بمشاهـدتنا.

اگرشیعیان ما که خداوند آنها را به طاعت و بندگى خویش موفق بدارد در وفاى به
عهد و پیمان الهى اتحاد اتفاق مى داشتندو عهد و پیمان را محترم مـى شمردند
سعادت دیـدار مـا به تـاخـیـر نمـى افتـاد و زودتـر
به سعادت دیـدار ما نـائـل مى شدند.

احتجاج طبرسى ,ج 2,ص 499