«گلاب بارانِ طبیعت»
مولودى از نیمه ذىحجه مى آید و آسمان، رخت آبى اش را با
پشته هاى سپید ابر مى آراید
و صبحگاهان، خمیازه گلها را که با لبان ظریف گلبرگهاشان رو به روى جویبار
زلال مى کشندبا بشارتى نو، به گلخنده اى شیرین مبدل مى کند.
گل سرخ، ده گلبرگ خوشرنگ را شبنم مى زند.
ماهى هاى قرمز، ده حباب طلایى در آب مى فرستند.
شب بوها، ده شب از عطر دلانگیزشان را به مهتاب مى دهند.
پرستوها بر ده شاخه بلوط، گل رُز مى آویزند.
و اقاقى ها، آرام مى شمارند؛ اولین، دومین...
دهمین، آرى دهمین ستاره مى آید.
منسیه علیمرادى
