تلاوت ترتیل جزء پنجم قرن کریم




برای شنیدن تلاوت قرآن بر روی تصویر بالا کلیک کنید

5-روزه زکات بدن

قال رسول الله صلى الله علیه و آله

لکل شیئى زکاة و زکاة الابدان الصیام.

رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود:

براى هر چیزى زکاتى است و زکات بدنها روزه است.

الکافى، ج 4، ص 62، ح 3

یا رب اگر ز کرده‌ی ما پرده وا کنی
ما را به خجلت ابدی مبتلا کنی

ابلیس ‌وار جامه‌ی طغیان به بر کند
گر یک نفس به خویش کسی را رها کنی

هر کس به جان خویش جفا بیشتر کند
بر وی تو بیشتر ز ترحم وفا کنی

روزی دهی به مردم بیگانه صد هزار
کز صد هزار یک نفری آشنا کنی

از فعل خویش عارف و عامی کنند شرم
روزی که دستگاه عدالت به پا کنی

کس را مجال چون و چرا در بر تو نیست
با بندگان هر آن چه نمایی به جا کنی

گر گبر رو کند به برت بهر التجا
هر دم ز مهر حاجت او را روا کنی

هر کس به هر لباس که با عجز و التماس
در حضرت تو رو کند او را رضا کنی

چندین هزار مجرم و عاصی و رو سیاه
در یک نفس ز آتش دوزخ رها کنی

غیر از تو نیست راه پناهی برای خلق
باید تو روی لطف به احوال ما کنی

جز تو طبیب نیست امید است هر دو کون
این دردهای بی حد ما را دوا کنی

یارب تو قبله‌گاه امیدی و چون کنم؟
گر دست ما ز دامن لطفت جدا کنی

باشد امید ما به درت آن که جمله را
از دوستان درگه آل عبا کنی

(اندر شمار ما همه را در صف‌شمار
از شیعیان پادشه لافتی کنی)

در روز رستخیزِ قیامت شفیع ما
سر خیل کائنات و شه انبیا کنی

شایسته‌ی محبت لطف تو گر نه‌ایم
رحمی به ما به خاطر شیر خدا کنی

یارب همین بس است تمنای ما که تو
هنگام مرگ، مدفن ما کربلا کنی

در آفتاب گرم قیامت مقام ما
زیر لوای احمد صاحب ‌لوا کنی

از لطف بی حساب تو یارب بعید نیست
گر رحمتی به «صامت» بی دست و پا کنی

الهی به حرمت آن نام که تو خوانی
و به حرمت آن صفت که تو چنانی،
دریاب که می توانی.

الهی، عمر خود به باد کردم
و بر تن خود بیداد کردم؛

گفتی و فرمان نکردم،
درماندم و درمان نکردم.

الهی، اگر تو مرا خواستی
من آن خواستم که تو خواستی.

الهی، بهشت و حور چه نازم،
مرا دیده ای ده که از هر نظر بهشتی سازم.

الهی، در دل های ما جز تخم محبت مکار
و بر جان های ما جز الطاف و مرحمت خود منگار

برکشت های ما جز باران رحمت خود مبار.
به لطف، ما را دست گیر و به کرم، پای دار،

الهی حجاب ها از راه بردار
و ما را به ما مگذار

باز آمدی به بزم باده نوشان شکیبا که دلارام عاشقان شوی.
باز آمدی که دل بری و جان بیاوری
و نسیم صبح صفا در گیسوی مهرخان بیفکنی.

چه مهربان یار و چه نیکو انیس و چه زیبا ندیم منی
ای اهل غمزه و اغماض، ای ماه بی مثال!

ندیم بدی بودم و ندیده انگاشتی و باز به سراغم آمدی!
دوباره مرا به میهمانی ملکوت می خوانی و شرم، زبان
اجابتم بسته است و بغض حسرت از گذشته ی خویش
راه رهایی از نای بی نوایی ام می کاود.

جفا کردم، از تو وفا دیدم.
دیده به رویت بستم و ابواب عفو به رویم گشودی
و عاشقانه سفیر رحمت دلدارمان شدی.

اشک انابه و لهیب دل و التهاب نگاهم ببین و ببخشای و سلام
صمیم مرا دوباره پذیر و نامه ی ضیافت از من دریغ مدار!

تو رسول نگار و عشوه ی عرش و کرشمه ی
احسان حبیب من و بشارت عنایت اویی.