لزوم ایستادگی در پاسداری از یک حق ملی
شکی نیست که اگر کشور ما امروز از فناوری هسته ای چشم پوشی کند
در آینده که فرآیندهای هسته ای حرف اصلی تأمین
انرژی جهان را خواهد زد،
فرسنگ ها از دانش نوین و تأمین انرژی در عرصه جهانی فاصله خواهد گرفت
و از آنجا که در سال های اخیر، مصرف سوخت در کشور ما به
بیش از سه برابر افزایش یافته است، پیش بینی شده که
در ظرف 30 تا 40 سال آینده اگر واردکننده نفت
نباشیم،صادرکننده آن نیز نخواهیم بود.
به این ترتیب اگر کشور ما امروز از انرژی هسته ای بهره مند نشود، فردا
نخواهد توانست انرژی مورد نیاز خود را تأمین کند و هر کشوری
که نتواند انرژی مورد نیاز خود را تأمین کند،
کشوری شکست خورده خواهد بود که استقلال و عزت دینی و ملی خود
را به پای کشورهای پیشرفته مولد انرژی قربانی خواهد کرد.
براین اساس، دستیابی به انرژی هسته ای برای کشور ما امری حیاتی است
و همان گونه که مقام معظم رهبری فرمودند ما از انرژی هسته ای
دست نخواهیم کشید؛
چرا که پیشرفت کشور در همه زمینه های علمی، یک حلقه به هم پیوسیته است
و در آینده، دانش هسته ای کانون توسعه علمی و پیشرفت شگرف کشورها
را رقم خواهد زد و ما نباید از کاروان حرکت علمی جهان عقب بمانیم.
فاطمه ای طلیعه عشق! ای بهانه هستی!
ای عصاره وجود رسول(ص)!
پیش از تو خدای عالم، بهانه ای برای آفریدن نداشت،
عشق بی معنا مانده بود.
فخر، فروتنی، بزرگی، آبرو، زیبایی و کمال
همه واژه هایی تهی، بی فروغ و بی نشان بودند.
تو اما با طلوع خود برگستره زمان، عشق را معنا کردی؛
فخر را مایه مباهات شدی؛ فروتنی در مکتب تو درس افتادگی آموخت؛
بزرگی، اوج از بلندای تو یافت. آبرو حتی از تو آبرو گرفت؛
زیبایی را تو زینت بخشیدی؛
و ... بالاخره کمال نیز بواسطه تو تکامل پذیرفت.
مانده ام از تو چه بگویم؟ چگونه بگویم؟
که قلم درمانده از ستایش توست؛ تویی که:
تجلّی خدایی و خدای تجلّی؛
که تمام حسنی و حسن تمام؛
که دخت یکتای رسولی و یکتا دخت رسول؛
که کوثر حقیقتی و حقیقت کوثر؛
که چشم روشن رسولی و روشنای چشم رسول (ص)؛
که محبوبترین همسری و همسر محبوبترین؛
که فخر کمالی و کمال فخر؛
که تجسّم عصمتی و عصمت مجسّم؛
که حقیقت ژرفی و ژرفای حقیقت؛
که طهارت محضی و محض طهارت؛
تاریخ هرگز از یاد نخواهد برد آن بامداد رؤیایی،
آن پگاه شگرف که تو در وجود آمدی، گاه شکفتن تو،
لبخند رضایت بر لبان خدا جاری بود،
فرشتگان هل هله کنان شعر سرور می سرودند،
عالم غرق در اشتیاق بود، محمد(ص) اما در پوست خود نمی گنجید،
کودکان شادمانه این و آن سو می پریدند.
زنان، بر مادر تو، خدیجه، رشک می بردند.
و اینک...
تو آن ماه تمامی که روزی از مشرق سرزمین وحی درخشیدن گرفتی
و امروز عالمیان همچنان سرگشته و سرمست از حضور شکوهمند تو...
آمدی و بی مضایقه باریدی
زمین، گهواره ای شد، پر از لالایی ستاره هایی نورانی تر از خورشید.
بادهای آوازه خوان، برکت را نجوا می کردند بر سرتاسر خاک.
انسان به خود می بالید از این همه بزرگی.
با آمدنت، زمین، سربلندتر شد.
ابلیس، پشیمان شد از اینکه سجده نکرده است به این همه شکوه،
به این همه عظمت، به این همه سربلندی.
... و تو آمدی؛
ناگهان تر از همه باران های بهاری.
آمدی و بی مضایقه باریدی.
مهربان تر از همه باران ها، مهربانی ات فراگیر شد.
بعد از تو دیگر هیچ دختری، خواب گورهای دهان گشوده را ندید.
قالت فاطمه الزهرا سلام الله علیها :
بشر فی وجه المؤمن یوجب لصاحبه الجنة ، و بشر
فی وجه المعاندالمعادی یقی صاحبه عذاب النار .
فاطمه زهرا سلام الله علیها می فرمایند :
پاداش خوشرویی در برابر مؤمن بهشت است ، و خوشرویی با
دشمن ستیزه جو ، انسان را از عذاب آتش باز می دارد .
بحار الانوار ، ج 75 ، ص
مادر مهربان من، هربار که سپاس خدا را می گویم،
هاله های نور را می بینم که بر وجود تو می بارد.
هر قدم که به سوی خدا گام بر می دارم، تو را می بینم
که به بهشت نزدیک تر می شوی.
هربار که سر به سجده می گذارم،
می بینم که فرشتگان برایت تسبیح می کنند.
این سزاوار توست؛
زیرا که شکر خدا را تو بر زبان من نهادی.
گام هایم را تو به سوی او گرداندی و سرم را با سجده گاه آشنا کردی.
ای پیامبر رحمت و محبّت، ای مظهر مهر خدا.
از چه بگویم مادر؟
از چه بگویم؟ از اینکه تو آغاز ایثاری؟
از اینکه دست های مهربانت، ادامه دستان خداست
و زاده محبتی و از بهشت آمده ای؟
تو نجوای نگاه بلند عشقی که از سرانگشتان محبت می باری
و لبریزی از یک حس آشنای نزدیک، از یک آغوش پر از بخشش
کاش همیشه در آغوشت جای آرمیدن بود و یک دم از آن فارغ نمی شدم!
در آغوش تو، بهار تا تشعشع پرتو عشق، تن زمستان زده آرزوها را بیدار
می کند و امید، در اولین تکبیر مؤذن لالایی نماز،
مهربانی را یادم می دهد و محبت را.
کاش گم نمی کردم صدای ملکوت آهت را در خستگی روزگار
سرد و غربت ازلی انسان! تو را قرابتی بود
با عهد ازلی، با فطرت پاک بشر.
راست می گویم مادرم!
از آغوشت، بوی خدا را می شنیدم؛ بوی آفریننده بی منت را.
از چه بگویم، وقتی گفتن، کوچک شمردن راز مگوی عشق
توست که دستان ترک خورده زمستانت را کرسی گرمی ساختی
تا قلب کوچکم، تا ابد عاشقانه بتپد و اشک هایت معلمی دلسوز
بود که خنده را برایم هجی کرد و من هجا به هجای
لالایی ات را هنوز به یاد دارم.
از چه بگویم، وقتی مهربانی ات برهان قاطع توحید است؟
تو به دنیایم آوردی تا دوستم بداری، همچون او که
آفرید تا عاشقم باشد و عاشقش باشم.
حسین امیری
مادر، دوست دارم چون کبوتری بر پنجره قلبت بنشینم
و بال فروتنی بر زمین بیفکنم.
دوست دارم که زلال کلامم را
از مروارید ادب و مهر پر سازم و بر دل خسته ات ببارم.
دوست دارم که دست به دعا بردارم
و خدا را به آیات خودش بخوانم
که :پروردگار من، پدر و مادرم را مورد لطف خود قرار ده،
چنان که آنان در کودکی مرا پروراندند.»
