«و معصومه...»

معصومه جان مدینه، به یمن حضورت نورانی می‏شود

وپنجره‏ ها به شوق رویت، بازند.  

کوچه پس کوچه‏ های مدینه، به عطر دل انگیزت معطّر می‏گردند

و سروهای آزاد، به احترامت قیام می‏کنند.

آرام، آرام بر پهنه گیتی حضور پر ولایتت، شکوفه به بار

می ‏آورد و نغمه دل نواز بلبلان را به گوش می‏رساند. 

آری! سخن از ولادت بانویی است که همچون زینب علیهاالسلام ،

که برای قیام، قربانی دارد و خورشید عاشورا را با صبرش تعریف کرد

او نیز با قدم‏های پر حیاتش، به سرزمین کویری قم، حیات بخشید و در

رگ ایرانیان، خون حمایت از ولایت را جاری ساخت. 

برایتان از بانویی سخن می‏گویم که بارگاه زیباییش، پناهگاه دل‏های

عاشقی است که در جمکران بیتوته می‏کنند و به نیابت از شیعه، در

نتیجه شب‏های کویری قم، سر بر آستان حرم حضرت دوست می‏سایند

و برای ظهور گل نرگس، دعا می‏کنند و از بانوی کرامت، برای

شکوفه دادن درخت اجابت، استمداد می‏طلبند. 

آری! از فاطمه سخن می‏گویم؛

فاطمه‏ای که برادرش رضا علیه‏السلام او را معصومه نامید.

معصومه علیهاالسلام ، تفسیر معصومیت است که روزگاری در مدینه طلوع کرد.

معصومه علیهاالسلام ، اقامت غربت است در روزگار غریب نگاه‏ها 

معصومه علیهاالسلام ، تفسیر بلند تبعیت است از ولایت

معصومه علیهاالسلام ، نگاه سبزی است که از معصومیت سرچشمه می‏گیرد

معصومه علیهاالسلام ، روزگار دلدادگی است و از غربت به قربت رسیدن.

معصومه علیهاالسلام ، ترجمان بلند عاشوراست و قصه «با زینب هم سفر شدن»

معصومه علیهاالسلام ، فلسفه شیدائی است و غزل ماندن و بودن.

معصومه علیهاالسلام ، نگین ایران است که در قم می‏درخشد

معصومه علیهاالسلام ، ضریب بالای ارادت به ولایت است،

معصومه علیهاالسلام ، قصه بلند مدینه تا مشهد است

معصومه علیهاالسلام ، انتهای تبلور است.

معصومه علیهاالسلام ، سر سلسله تنهائی است

و معصومه علیهاالسلام فانی فی اللّه است

و معصومه ... . 

حمزه کریم‏خانی

آیه های انتظار

 

آسمان، دامن دامن گل به زمین هدیه می کند.

پرنده ها، زیباترین نغمه های عاشقانه شان را در

گوش درخت ها زمزمه می کنند.

خورشید، پرفروغ تر از هر روز، بر خانه نورانی

موسی بن جعفر علیه السلام می تابد و باران، قطره قطره

آواز می شود به یمن قدوم مبارک بانویی بهشتی.

بانویم معصومه! نگاه معصومانه ات، امید را در دل خسته زمین

می رویاند و رایحه پاک بهشتی ات، نسیم را به وجد می آورد.

آمدی؛ تا پروانه ها، رمز و راز عاشقی را بر

گرد شمع آسمانی وجود تو تجربه کنند.

 

آمدی؛ تاکلمات، واژه واژه دعا شوند و در دست های

نجیب و مهربان تو، به اجابت برسند.

آمدی؛ تا به کویر خشکیده قم، حضور سبز بهار را هدیه کنی.

آیه های انتظار

هوای شهر، بهاری شده و در طبیعت، جنب و جوشی پنهان پدید آمده است.

چشم انتظار تولد دختری از جنس نور است،

تا پناهگاه دلتنگی ها باشد و سنگ صبور نامرادی ها.

اینک، کریمه اهل بیت علیهم السلام است که از سرزمین

گل ها می آید؛ با تن پوشی از گل های بهشتی

و ردایی از شکوفه های اردیبهشتی.

 

آهسته تر از نسیم و شکوفاتر از درختان سرسبز بهاری آمد

تا دل های پاییزی را با عطر بهار آشنا کند و جان های

خسته را با خنکای نسیم وجودش بنوازد.

هرچند روزهای عمرش کوتاه بود.

قرن هاست که دلدادگان بی قرارش بر آستان او پناه می آورند

و شفاعتش را آرزومندند؛

«یا فاطمة اشْفَعی لی فیِ الْجَنَّة».

آیه های انتظار

«بوی غربت و یتیمی»

اندوهی جانکاه بر تار و پود مدینه چنگ می‏زند و حُزنی غم‏انگیز،

افلاک را می‏ آشوبد. آسمان سیاه‏پوش می‏شود و فوج فوج، فرشته‏های عزدار

درنقطه‏ای به نام بقیع، فرود می‏آیند! و بقیع، با دیده گریان، انتظار

ورود عزیزی را به سوگ می‏نشیند!

در کوچه کوچه یثرب، بوی غربت و یتیمی می‏وزد!

از درها، دیوارها، پنجره‏ها، ملال و ماتم می‏بارد!

سینه‏ها، داغ بزرگی را به دفترش می‏کشند و جان‏ها، در

آتش مصیبتی عظیم می‏گدازند! چشم‏ها به خون می‏نشینند

و دست‏ها، بی‏تابی‏شان را به سرها می‏کوبند!

شاید بلایی بزرگ نازل شده؟ شاید خورشید نقاب بر چهره افکنده؟

شاید ماه برای همیشه در محاق افتاده؟

یا عرش ترک برداشته، که این گونه آشوب در ذرّات عالم به پا شده است.

بقیع! ای گنجینه دردها و اندوه‏ها، ای نهان خانه اسرار آسمانی!

لب باز کن! از ناگفتنی‏ها بگو! از دردهای نهانت بگو!

امشب میزبان کدام عزیزی؟

امشب، کدام بهشت گمشده در تو پدیدار خواهد شد؟

کدام آفتاب، در خاکت طلوع خواهد کرد؟

لب باز کن، مهبط فرشتگان! زیارتگاه قدسیان! آرام جان افلاکیان!

با من سخن بگو! آن چه را که تو می‏دانی و ما نمی‏دانیم!

از اندوه‏های بی‏شماری که جگرت را به آتش می‏کشد!

از زخم‏های فراوانی که بر پیکرت نشسته است!

بقیع! ای سرزمین اندوه‏های آسمانی!

امشب، سر به دامان کدام عزیز خواهی گذاشت!

در ذهن لحظه ‏هایت، حضور افلاکی کدام مهربان جاری است!

امشب، گویا میهمان عزیزی داری!

چشم به راهی امشب پایان می‏گیرد!

انتظارت به سر می‏آید!

امشب او حتما خواهد آمد! صدای گریه را نمی‏شنوی؟

صدا از خانه ششمین خورشید زمین است!

صدا از خانه فرزند فاطمه است!

می‏آید ... ، با جگری سوخته از زهر کینه!

ساغر جان امام غریب و بزرگ، لبریز از آتش زهر روزگار شده است!

می‏آید! معدن رسالت، دریای سخاوت، کوه حلم، اقیانوس معرفت... می‏آید!...

دنیا همیشه برای درک وسعت آسمانیان حقیر است، اندک است.

بقیع! آماده باش! بزم پذیرایی بیارای! دیده را فرش راهش کن!

آغوش بگشا! و جسم بی‏جانِ جان عالم را، در برگیر! آرام‏تر!

که این پیکر مطهر، زخم فراوان دیده است! زخم کینه‏توزی دنیا!

زخمِ نامردمی‏ها! زخم اسلام نمایان بی‏دین!

زخم نابرابری‏ها! شقاوت‏ها!

صدای گریه می‏آید!... صدای ضجه فرشتگان!

بقیع، امشب دوباره، در خاک تو خورشیدی خواهد دمید

و ستاره‏ای به آسمان خواهد شتافت!





آیه های انتظار