رمضان می آید

رمضان می آید ، خواه باشیم ،یا نباشیم

اول هر رمضانی که بر ما گذشت ، توفیق درک آن را از خدا خواستیم

اما کداممان حاصل کردیم خدا عالم تر است

کداممان با خلوص خواستیم ، خدا عالم تر است

از خدا می خواهیم همه محسنات رمضان را نسیبمان کند

اگر ظرف های مان از نظر گنجایش و دوام متفاوت است

کاستی هایشان را برایمان بر طرف کند

به استقبال ماه باید رفت






خداوند به زمینیان وعده ضیافتی باشکوه
در شب اول ماه رمضان را داده بود؛

اما هلال لاغر ماه، خود را پشت چادر پولک دار شب پنهان
می کرد و مردمان، بر پنجه پایشان قد می کشیدند
و در آسمان چشم می چرخاندند و ماه را نمی دیدند.

گروهی، از انتظار خسته شدند و میهمانی را
فراموش کردند و به خانه هایشان بازگشتند.

گروهی دیگر، چشم به راه ماه ماندند تا روز میهمانی معلوم شود.

اما گروه سوم تصمیم گرفتند زودتر از موعد میهمانی به پیشواز آن بروند...
آن شب ماه را در آسمان دلشان دیدند.





نزهت بادی

سایت آیه های انتظار

وقتی که می آیی...



با تو، خویشتن را از هر گناهی تطهیر می کنم.

با تو می توانم تا آسمان هفتم، بی درنگ پرواز کنم.

 

وقتی که می آیی، مرا به مهمانی خداوند می بری.
 

چه شوقی دارد مهمان خدا بودن!

چه شوقی دارد از پرنده ها سبکبال تر شدن!

 

تو، عطر باغ های بهشت را می دهی؛

عطر سفره های صمیمانه اهل بیت علیهم السلام را.

 

وقتی که می آیی، صدای مناجات علی علیه السلام را هم با خودت می آوری.

هر شب، نجوای غریبانه اش را می شنوم. بوی رفتنش را حس می کنم.

 

شب بیست و یکم، همه آبشارها، نامش را در اشک زمزمه خواهند کرد.

حس عجیبی دارم. دعا می کنم کاش این بار، دستان ابن ملجم بلرزند!

کاش این بار نتواند!

اما فرشته ها آمده اند تا برکت زمین را بر روی بوسه هایشان تشییع کنند.

این بار هم من و تو سیاه پوش می شویم.

خوب تر از روزهای سبز بهشت



روزهای با تو بودن خوب است؛

خوب تر از روزهای سبز بهشت.

چقدر عطر آمدنت را دوست دارم!
در آستانه تو که می ایستم، خداوند را حس می کنم.

با تو می شود همه سرنوشت ها را عوض کرد.
من یقین دارم که شب های قدر تو، شب های رقم خوردن سرنوشتند.

وقتی که عطر تو را حس می کنم، دوست دارم زودتر برسی،
تا دوباره چشم انتظار افطارهایت بنشینم و نیمه های شب، به شوق سحر بیدار شوم.

چقدر صدای اذان، دل نشین تر می شود، وقتی که تو آمده باشی!
صدای ربنا را که می شنوم، بوی بهشت را احساس می کنم.

هر روز موقع افطار که می شود، گمان می کنم که در آستانه بهشت
ایستاده ام و دارم به کاینات فخر می فروشم.



عباس محمدی

دری را گشوده اند به وسعت دامنه اجابت!

سفره ای را گسترده اند به بی کرانگی یک دعوت عاشقانه.

سلامی را منتظر نشسته اند به نیازمندی یک بنده؛

یک عبد ضعیف؛ یک عاشقِ مسکین؛ یک من و یک توِ محتاج!

رخصت داده اند به نجیبانه ترین نگاه معصومی

که پناهی جز این آستان غنی نیافته است!

 

رمضان، صفحه لاهوتی ملاقات است؛

صفحه ای که در دفتر زندگی بندگان، سالی، یک ماه گشوده می ماند.

صفحه ای که در متن آن، عطش بندگی حاکمیت دارد

و اوج پادشاهی را ساجدانه ترین استغاثه می داند.

رمضان، ماه بلوغ انسان در پیکره معرفت است و معرفت،

همان کلید مقدسی است که ورود به حریم رمضان را اذن می دهد.