کاظم آل محمد(ع)

بار غمی که 25 رجب بر دل امّت ما می نشاند
بسی سنگین و جانکاه است:

غم شهادت امام فضیلت و حلم و وقار، پیشوای
عبادت و اسوه یقین امام موسی بن جعفر(ع).

آن که نامش با «مقاومت» گره خورده است
و شهادتش آموزگار صبوری مؤمنانه است.

سلام بر او، که هفتمین فروغ امامت است
و قبله نیازها و «باب الحوائج» است.

سلام بر آن محبوس رنجور که زندانبانان، اسیر
کرامت و بزرگواری اش بودند؛

صبرش، طاقت از دشمن می ربود و حلمش
جبّاران را در خشم می کرد و زندان ها به سجود
و عبادت و زهد او شهادت می دادند.

کاظم آل محمد(ص)، وارث نیکان و آبروبخش نیاکان بود.
سلام خدا بر او و بر سجّاده ای که از اشک هایش خیس می شد
و بر زمینی که پیشانی و صورت بر آن می نهاد

وبر آن دست ها که به ادب عبودیت و بندگی به
درگاه پروردگار گشوده می شد.

سلام بر کند و زنجیری که از بوسه بر دست
و پای حضرتش، قداست می یافت.

سلام بر مرقد نورافشانش که آسمان تیره عراق و
شهر غم گرفته کاظمین را روشنا داده است.

و سلام بر یادگاران او که میهن ما را عزّت و آبرو بخشیدند:
رضا(ع) در خراسان، بانوی کرامت حضرت معصومه(ع) در قم
و سید جلیل، احمد بن موسی حضرت شاهچراغ در شیراز.

سلام بر موسی بن جعفر، عبد صالح خدا، که مدفنش قبله دل های
عاشقان اهل ولاست و راهش، اسوه حریت و سرمشق پاکی است.

جواد محدّثی

یا باب‏ الحوائج!

چهارده سال در عمیق‏ترین سیاهچال جور و ستم هارون، کورترین
گره ‏های ناممکن را به یک اشاره گشودی و با سوز مناجات عاشقانه‏ات
سیاه‏ترین قلب‏ها را به لرزه در آوردی!

یا باب ‏الحوائج!

هنوز در گوش غیرت «صفوان»ها، فریاد آزادگی‏ ات طنین‏ انداز است.
هنوز قدرت پوشالی «هارون الرشید»ها، در هم می‏ریزد
از شکوه و جبروت ملکوتی است.

«فدک» در کلام تو زیبا تفسیر می‏شود.
از نگاه تو «فدک» یعنی تمامیّت ارضی اسلام.

ای قوم‏ محمد صلی‏ الله‏ علیه ‏و‏آله را موسی، ای اقیانوس خشم و
غیظ را کاظم، ای پروردگار عالم را عبد صالح!

فرشتگان، به تسبیح در آمدند مقدمت را.
آسمان‏ها و زمینیان، خون گریستند فقدانت را.

چهارده سال رنج مداوم تمام شد!
دنیا می‏ماند و یتیمی تا همیشه مکرّر!