نام مبارکت
رو به روی پنجره گذشته نشسته ام و خاطرات روزهای خوب
با توبودن را مرور می کنم؛
روزهایی که نام تو را در دفتر آموخته های شیرین کودکی ام ثبت کرده اند.
هنوز هم می شود، صدای سرفه های مکرّرت
را پای تخته سیاه خاطرات شنید.
شیرینی لبخندت را، هنوز هم در ذائقه دیروزهایم مزه مزه می کنم؛
دیروزهایی که صلابت نگاهت، بر شیطنت های کودکانه ام، سایه می انداخت.
کاش هنوز هم من بودم و تو بودی و فضای پر نشاط کلاس کوچکی
که به احترام صدای گام های تو یکپارچه «برپا» می شد!
کاش لحظات عمرم، پشت نیمکت های چوبی محضر تو در جا می زد
و باز چشمان نافذ و کلام شیوای تو، روح تشنه ام را سرشار می کرد!
می خواهم با تمام سلول های احساسم تورا ستایش کنم؛
تو که با نام مبارکت، علم آبرو می گیرد، ایمان در قلب های تشنه رسوخ می کند
و اخلاق، والاترین ارزش انسانی می شود.
