«مظلومیت امام غریب»
صدای لا اله الا اللّه فرشتگان بلند میشود.
تابوتی روی شانهها به سمت بقیع تشییع میشود.
باز هم بقیع، چه قدر این خاک قداست دارد!
چه قدر این نقطه از زمین، مطهّر است!
آرامگاه آسمانیان زمینی، مأمن افلاکیان خاک نشین.
وای اگر لب باز کند، چه عقده ها که میگشاید، چهرازها که فاش میکند و چه گنجهای پنهانی کهآشکار میسازد!
امروز چه قدر مدینه بوی غربت و بی کسی میدهد!
انگار خاک بی پدری بر سرش ریخته اند.
از هر نقطه، صدای ناله می آید. کوچه ها، خانه ها، دیوارها،پنجره هاهمه و همه آرام آرام، مظلومیت کسی را میگریند.
لا اله الا اللّه، صدای فرشتگان است، صدای قدسیانکه هم نالهبا زمینیان، تابوت ـ خورشید پنجم ـ را بهمیعادگاه میبرند.
در تابوت، آرام خفته ای، و هیچ کس نمیداند که زهربا جگرت چه کرده است!لب فرو بسته ای و کسی از داغ جگر سوزت خبر ندارد.
چشم از زشتی ها بستی و اینک میروی، در حالی کهدل نگران قرآنی!
که دیگر تغییرهای دل انگیزت را نخواهد شنید!
میروی و هنوز دلواپس اسلامی که زنده ماندنش را مدیون
دلسوزیهای معلّمی چون تو بوده است!میروی و میدانی که شیعه، هنوز تشنه آموختن است!
ای کاشف قلمروهای نامکشوف معرفت!
شاگردانت، این نوآموزان مکتب آسمانیات را به که میسپاری؟!
تنها سر انگشتان دانش تو، گره از اسرار حقیقت میگشاید!
ای شکافنده بینظیر دانشها!
بمان و درد نادانی بشر را، به کلمهای از دانش الهیات، شفا ده،
و طومار نافهمی انسان را مچاله کن که بیحضور تو، انسان
در تاریک زار جهل به عصیان میرسد.
صدای لا اله الا اللّه در سکوت تیغ میپیچد، و پیکری مطهر،سوخته ازنازیبایی ها میهمان بهشت میشود، و هنوز بعد ازگذشت سالها، همنوابا عرفات، ضجه میزنیم
