کسی که دل به هوای تو داد می بخشی
شفیق تر ز همه بالعباد می بخشی
شکسته بال و پری آمده به درگاهت
که رفته حاصلِ عمرش به باد می بخشی
به مَنجِلابِ گُنه دست و پا زدن بس نیست
عجیب وضعیتم گشته حادّ می بخشی
شنیده ام که کریمانه می کنی برخورد
اگر چه هست گناهم زیاد می بخشی
همیشه چوبِ نفهمی خویش را خوردم
نبود فعلِ بدم از عناد می بخشی
اسیرِ نفس شدم هر چه خواستم کردم
منی که لطفِ تو بردم ز یاد می بخشی
به قدرِ رحمت و لطفت امید آوردم
گدای رو سیهِ خانه زاد می بخشی
دوباره کاس? خالی چقدر رو دارم
ولی تو مثلِ همیشه زیاد می بخشی
تمامِ دار و ندارم محبّتِ مولاست
مرا به خاطرِ این اعتقاد می بخشی
مرا که وصل? ناجورِ آلِ طاهایم
به این قبیل? زهرانژاد می بخشی
کبوترِ حرمِ کاظمین می گردم
مرا به حضرتِ باب المراد می بخشی
به حالِ گریه سریعُ الرضا یقین دارم
به یک قسم به امامِ جواد می بخشی
به اشک های امامم به آی? کاف وبه هاو یا
و به عین و به صاد می بخشی
شاعر : علیرضا شریف
