نردبان تقرب
عید قربان، عید تسلیم است و تعظیم شعایر الهى.

از «این حیوانات که قربانى مى‏ کنید، نه گوشت و خونشان
که تقواى شما به خدا مى‏ رسد».

قربانى کردن، نماد شکرگزارى است و نماد خاکسارى
و ره‏سپارى با دین حنیف ابراهیم علیه‏ السلام
قربانى کردن، نماد انفاق است؛ انفاق عزیزترین‏ها و بهترین‏ها؛

که «لَن تَنالُوا البِرَّ حتَّى تُنفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون»؛ نشانه ‏اى است
براى نشان دادن بندگى و «هم‏صدا با حلق اسماعیل» نواى اطاعت سر دادن.

قربانى کردن، نردبان تقرب است و ذره شدن تا اوج... تا ملکوت...
چاقو زیر گلوى «حرص» نهادن است و ریختن خون «بخل»؛
دل از تیرگى‏ ها شستن است و تن سپردن به پاکى آب‏هاى طهارت...

آن روز، ابراهیم در کنار آبى ‏ترین تصور رسالت خویش، به نمایشى
سرخ فراخوانده مى ‏شد. آنجا صحنه رقابت آسمان با زمین بود
و او باید میان اسماعیل و پروردگارش، یکى را بر مى ‏گزید.

محبوب ابراهیم، تحفه‏ اى از او خواسته است؛
هدیه ‏اى به نازکى حلق مبارک اسماعیل و اراده‏ اى
به استحکام تیزترین شمشیرها.

اینجا نقطه رویارویى همه انسان با شیطان است؛
این عید قربان است؛

عیدى که در آن، توحید ابراهیم، در دو راهى انتخابى سخت مى ‏ایستد
و ملائک، نفس‏ها را براى تماشا حبس مى ‏کنند.