مردی می آید از تبار نور، از تبار عاشقان و شوریدگان.
مردی که محمد صلی الله علیه وآله از گل خنده های نگاه
او نشاط می یابد و ابوطالب در نیمه شب های بیداری دل، با او راز دل میگوید
و فاطمه بنت اسد باغ چشمانش را به روی او میگشاید تا
گلشادمانی را آبشار لبخند او شکوفا کند.
مردی که طلوع مهرانگیز نگاهشْ دیگر بار حلاوت وصال
و عشق را در چشمه لایزال به جان پاکان می نوشانْد
و پیاله حیات عاشقانْ از نگاهش لبریز میشد.
علی، فصیح ترین شعر حیات و زیباترین آواز آفرینش بود.
