آمدی و بی مضایقه باریدی
زمین، گهواره ای شد، پر از لالایی ستاره هایی نورانی تر از خورشید.
بادهای آوازه خوان، برکت را نجوا می کردند بر سرتاسر خاک.
انسان به خود می بالید از این همه بزرگی.
با آمدنت، زمین، سربلندتر شد.
ابلیس، پشیمان شد از اینکه سجده نکرده است به این همه شکوه،
به این همه عظمت، به این همه سربلندی.
... و تو آمدی؛
ناگهان تر از همه باران های بهاری.
آمدی و بی مضایقه باریدی.
مهربان تر از همه باران ها، مهربانی ات فراگیر شد.
بعد از تو دیگر هیچ دختری، خواب گورهای دهان گشوده را ندید.
