اماما! خورشید عدالت را تو پروریده ای.
مژده دیرپایی صالحان تویی.
شکوه عارفانه ایمان تویی.

این تویی که در یک پگاه آفتابین، بر بلندای زمانه می ایستی
و به هیئتِ آن منجی می نگری که دست مهربانش همه
شمشیرهای ستم را می شکند و آفتاب وجودش، یخ تاریخ را آب می کند؛

هر رنگ تیره و تار را از چهره جهان می زداید و بر گیسوان
زمین گل برکت و عدالت و ایمان می زند.

سلام بر تو و بر فرزندت حضرت موعود.
هم او که می آید تا خدا را تفسیر، عشق را تکثیر، و محبت را تقسیم کند.

می آید تا به دادخواهی ستمدیدگان، بیرق عدالت را بر دوش گیرد.
خورشید یازدهم! ما هرروز با سبدی دعا به استقبال فرزندت می رویم
و در آینه قنوت قلبمان زیارتش می کنیم و بر ضریح چشمانش
دخیل می بندیم تا شاهد رویش سبز لحظه ظهورش باشیم.

آری، عدالت، پاره ای از تن توست ـ ای امام عسکری ـ و جهان
لحظه شمار گل آرایی فرزند تو.

اینک بر تو و بر آن خورشید، بر تو و بر آن گل غایب
بر تو و بر نایب بر حق آن غایب، سلامی بی کرانه نثار باد!