می پیچد عطر حضور فرشته ها، در دهان «مدینه النبی».
کوچه های مدینه دوباره عطر یاس گرفته اند و صدای بال
فرشتگان،روی شانه های شهر جاری است.
خانه، خانه هادی امت است.
«حَسن»، به حُسن ازلی و تبسم نبوی، چشم می گشاید.
می آید تا تداوم بخش چشمه سارهای زلال زمزم پیامبر باشد.
می آید تا وام دار کرامت و احسان حسنی باشد.
می آید تا شانه هایش، ادامه پرچم خونین حسینی باشد.
می آید تا تداوم سجده های طولانی سجاد(ع) باشد.
تا وارث بلاغت علوم باقری باشد.
تا مدرس منابر «حکمت» صادقی و «مذهب» جعفری باشد.
تا تداعی رنج های دیرینه امام کاظم و اینه بی بدیل صبر و استقامت باشد.
تا طلیعه غربت و همدم تنهایی رضوی باشد.
می آید تا سینه اش مالامال از جود و سخاوت امام جواد(ع)
و دست هایش، نشانه های نورانی هدایت امت
موحد باشد که از پدر به ارث برده است.
می آید تا چلچراغ عشق و سکان کشتی دین را به دست
کسی بسپارد که از صلب مطهر او خواهد آمد.
مرضیه رضائیان
