تو از فراسوی نور می آیی؛ تا همچنان، چشمه ساران امامت
جوشان باشد و تو یازدهمینِ آنان باشی.
قلم آفریدگار، پیکره ات را به همراه زیبایی ظاهر و باطن، ترسیم کرد
و دلربایی و صورت و شکوه معنی را، یک جا در تو گرد آورد:
جمع صورت با چنین معنیّ ژرف
نیست ممکن جز ز سلطانی شگرف
مِهر تو، چون خورشید، دوست و دشمن را فرا می گرفت
و نسیم وجودت، حتی کینه توزان را نیز نوازش می کرد.
شکوه تو که به رنگ خدا بود، دشمنانت را هم به فروتنی وامی داشت و
جلالت، بدخواهان را مرعوب خویش می ساخت. نه تنها دل های دوستان
که دل های دشمنان را هم ـ با آنکه به انکارت برخاسته بودند، ربودی.
آری، دل های آدمیان، چندان هم در اختیارشان نیست و هر جا که
با جمالی آسمانی روبه رو شوند، از کفشان برون می رود
و به نظاره آن زیبایی می پردازد.
یازدهمین امام! تو از جمله آن جمال های آسمانی بوده ای که
در کنار دل های دوستان، دل های دشمنان نیز به تماشای تو می آمده
تو را تعظیم می کرده و بی اختیار، لب به ستایشت می گشوده اند.
