بیچاره‌تر از آن که با دست خود زهر نادانی‌ها و ندانمکاریهارا به کام خویش بریزد و خود، تنها مسبب تلخ‌کامی‌های خویشباشد، کیست؟...بیچاره‌تر از آن که خطاکار است و به اشتباه، اشتباهخود را درست می‌پندارد و به غلط، اشتباهکاریخود را درست کاری؟...بیچاره‌تر از آن که عطش و خشک‌سالی، تمام وجودش را فرا گرفته
و پنجه‌های مرگ، گلویش را فشرده است و او در هاله‌ای ازاوهام و ابری از تصورات، خود را سیراب می‌پندارد وبینیاز آب؟...
الهی! این دست‌های تهی را دریاب و این برهوت نیازرا از باران عنایت و بخشش خویش سیراب گردان
و این من ویران شده را آباد کن...
خود را به روشنای کرامت تو می‌سپارم و چشم امیدم را
بر هر مدعی دروغین می‌بندم؛ دست‌هایم را باز می‌کنم
و خود را در ملکوت بی‌انتهای تو رها می‌سازم...
الهی! این منم که تبردار درخت وجود خویش شده‌ام
و نفس به نفس، تبر فولادین نفسم را
بر ریشه‌های ترد روح خود فرود می‌آورم
و خود، باغبان خیانتکار باغ هستی خویش شده‌ام...
منم که دیروزهایم را به باد داده‌ام
و امروزم را به آتش کشیده‌ام...
الهی! فراق‌نامه‌های خود را در ناچیزترین کلمات و حرف‌ها مویهمیکنم؛ از عطش روزهای تب‌آلود جدایی،چشمه چشمه اشک می‌بارم...
زبانم از میان هیاهوی واژه‌ها، تنها نام تو را می‌خواند
که جز تو کسی دست نیازم را نخواهد گرفت...
همنشینی دوستانت را عطایم کن که آموزگاری باشند
برای این کودک در غفلت فرو رفته...
