امشب، آهوانه در دام سوگ تو گرفتارم.
امشب، آیینه اشک های من فراوان تر از آینه کاری حرم توست.

امشب، دست هایم را به بغض سنگین ضریح گره می زنم و پیشانی
داغ دارم را چون قلب تپنده ماتم، بر جبین ضریح می سایم.

امشب، پرده های سبز حرم گویا همه سیاهند.
درها و دریچه ها در معبر باد به هم می خورند
و آهنگ گریه دارند.

توفان غران در تمام حرم می وزد و تلخی خبر سوگ را
چون غباری نفس گیر بر سر و روی خلق می پاشد.

تسبیح ها در دستان زائران، لااله الاالله می گویند و
از سنگ فرش ها ناله سیاه به گوش می رسد.

هیچ کبوتری دانه برنمی چیند و هیچ گنجشکی از روی گنبد
به سمت آسمان نمی پرد و خدا حتی در رثای شهید خویش
آسمان ها را سیه پوش کرده است.

ابرهای بغض تمام دریاها، از هر جای عالم، به آسمان
اندوهناک توس آمده اند تا گریه های عزادار خود
را بر خاک دلگیر مشهد ببارند.

اینک، زائران تو چتر سیاه بر سر می گیرند و پابه پای آسمان می گریند.
اینک، باران اشک های خلق غم زده از گریه ابرها فراوان تر است.