مدینه، هم‌چنان مظلوم است و ... بقیع مظلوم‌تر! اهل‌بیت هم‌چنان غریب‌اند و ... پیروانشان غریب‌تر!
رنج‌نامه نانوشته شیعه، بر خاک و سنگ این مزار، گویا از هر زمان به شِکوه و شهادت ایستاده است.
بقیع، بقعه‌ای خاموش و تاریک است، اما روشن از نور امامت. بقیع، آشنایی غریب است، همدم غربت در جمع آشنایان.
درخت غم و اندوهی که در غریب آبادِ بقیع می‌روید، ریشه در مظلومیتی 1400 ساله دارد.
در بقیع، عقده‌های دل با سرانگشت اشک، گشوده می‌شود و اشک دیده، زخم‌دل و سوز درون را تسکین می‌دهد.
در بقیع، اشک است که سخن می‌گوید و حال، گویاتر از قال است و چشم‌های اشکبار، ترجمان دل‌های داغدار و بی‌قرار است. در بقیع، روضه لازم نیست، خودش مرثیه مجسّم است.»
