وعده موعود
موعود را وعده دادن، شمّه ای از کارستان خمینی است.
«خمینی»، نامی است که در خلوت او، خُم ها با آهنگ نی می جوشند
«خمینی»، راز تردی است که هیچ معشوق، از پرده آن بیرون نیامد
و پیوسته عاشق را در تب و تاب نگه داشت.
خمینی رحمه الله نام سبز عاطفه ها است؛
سرود بی درنگ رایحه ها است.
جهان بی تو، بی رنگ و بوست.
بی تو این مزرعه
خواب یک گرگ آواره در دشتِ خسته است
جهان بی تو، بی رنگ و بوست.
وقتی تو رفتی
رنگ من، بوی من
هر دو خاکستری شد
مجال حضور تو در دشت عاطفه ها، دیرگاهی
است که گردی به لطافت آب انگیخته است.
تو بعثت دوباره مکه و منا بودی.
مدینه، شهر پیغمبر، چندی غربت خود را در غریبستان
ما فراموش کرده بود؛
آیا در حوصله سبزینه های کویر، گوشه ای برای تو پیدا نمی شد؟
پاره ای از زمانِ ما را در میان دو انگشت خود گرفتی.
معبود ما آن بود که تو می پرستیدی و موعود ما درقابِ وعده های
تو لبخند می زد. نام آن سفر کرده بازگشتنی، بر لب های تو، مرغی
را می ماند که آشیان خود را میان هزار دانه و دام یافته است.
خانه انتظار ما، فروغی به گرمی برق چشم تو نداشت.
جمعه های دلتنگ، بعد از دامان تو، سر بر سنگ آسیاب
قدر گذاشته اند و دیگر هیچ دستی را نوازشگر تنهایی های خویش نمی بینند.
سطر سطر ندبه فراق، از سفر به لب های تو، آسمان آسمان خاطره دارد.
گرمای حضور موعود، سرمای غیبت را مات می کرد؛
وقتی تو سربازهایش را به راه می انداختی
و بر زمین، بیرق انتظار می افراشتی.
ای امام! خانه تو اجاره آخرین حرف های باران بود.
هرگاه که نگاهی به سوی تو می لغزید، به سوی او بر می گرداندی
و چه شب هایی که ما صدای او را در سیمای تو می نوشیدیم!
نگاه تو، آسمان را می بلعید.
وقتی دست نوازش تو بالا می رفت، من به یتیمی خود می بالیدم.
کاش خدا مرا نقاش آفریده بود!
می دانستم آن گاه که چه خطی را باید در حاشیه نگاه تو کشید.
هیچ هنگامه ای را به شکوهمندی نگاه تو ندیدیم.
آتشی را که خاکستر سرد خاموشی پوشانده بود،
چنان برافروختی که «هر چه جز معشوق، باقی جمله سوخت.»
کرشمه های ذهن بدخواهان، همان قلک هایی که پول سیاه، چشمشان
را بر همه سپیدی های شاد بسته است، هیچ دلی را نتوانست از یاد خالی کند
و ما که مهبط پیام تو بودیم، در این فترت بی انتها، چه تنها مانده ایم!
در هیچ فلسفه ای، تفسیری از این همه خالی بودن جهان، نیست.
کدام عرفان، چراغی توانست پیش پای ناباوران برافرزود؟
آیا منطقی است که ما بی دل و جان، بار تن کشیم و
بی سر و گردن، دست و پا به رقص آوریم؟
جهان را چنان از خود پر کرده بودی که اندیشه بی تو بودن
بختک های نیمه شب را نیز هراسان می کرد.
امروز، ماییم که ازیاد تو سرشاریم.
ما درس موعود را در وعده گاه تو آموختیم
و گریه و خنده ما، چاکران کمترین احساس روزمرّه توأند:
چشمان تو از سحر، سحرخیزتر است
نی چیست؟ کلام تو دلاویزتر است
با خنده تو، غنچه ما نیز شکفت
از گریه تو، دیده ما نیزتر است
رضا بابایی
