امیر دانش
همیشه به پرسش های سر در گم یاد داده ای از کدام ابهام دور شوند
و به کدام زلالی آشکار، خود را برسانند.
تو همیشه اندوخته های دانش را برای مردمان داشته ای تا
درزبان مادری دانایی را مهیا شوند.
خطاب به قلم ها و دفترها همیشه سخن از حرکات زمین و حقیقت
آسمان گفته ای. سخن از قدمت انسان و شرافتِ دانستن.
از تو آموختیم که بهار، دانش است و قدیم ترین کتاب ها حتی
هنوز برای ما جوانی به ارمغان می آورند.
تو به عمر آفرینش شباهت داری. نامت هم رنگ خلقت کائنات است.
وقتی لوح و قلم شاگردان نام تواند، وقتی سکوت و درس سپاه فرمان بردار
تواند، تکلیف این جهان روشن است که باید تا آخرین نفس در رکاب تو بیاموزد.
حاصل عمر تو انسان است؛ انسانی که قد می کشد و از لا به لای
کتاب های مبتدی، به قطورترین طومارهای تجربه و علم سرایت می کند
و در تمام عالم تکثیر می شود و نسل بندگی و بشر را رواج می دهد.
حاصل عمر تو، تمام حقایقی است که سطر به سطر و سخن به سخن کتاب
دانایی می شود و جهل را از گوشه گوشة زندگی می راند.
قلمی که در دستانم سبز می نگارد و مرا به جهان های شگفتی
و کشف مربوط می کند، فرمان بردار تو بوده که نزد
من به نوشتن و رقم زدن تن داده.
سراغ تو را باید از تخته سیاه مُندرسی گرفت که در تاریخ جاودانه است
و امضای مهر و فداکاری تو بر جَبین دارد. من حتی دعا نمی دانستم
اگر واژه های سخنگو را به من نیاموخته بودی.
چه پهناور است مرزهای رسالت تو در تقدیر بشر!
ما بی رخصت نفس های دانای تو، اذن نداشتیم
در قلمرو رستاخیز کلمات گام برداریم.
بطالت ایام را تو از ما دور کردی و از تعطیل خرد، زنهارمان دادی.
هنوز که هنوز است سراسیمه ای برای سواد و دانش فرزندان آدم علیه السلام.
سودابه مهیجی
