باغ های امامت و عدالت، در حاشیه نام بلند تو شکوفه می کنند.
در سایه امن امامت جهانی تو، همه پیله های دوستی، پروانه شدند.

تو، بیرق امامت را بر بالای بام همه دل ها افراشتی. به واسطه
لبخند مهربانی های تو، اولین پنجره ها را به سوی آفتاب باز کردند

در سایه سار امامت تو سنگ ها سکوت خود را شکستند و
بغض های هزار ساله ترک برداشتند و باران های تند و
مهربان تو بر تشنه کامی ما باریدند.

تو عادل ترین عاشق بودی که در روزگار قحطی
آغوش، پناه دلتنگی های دنیا شدی.

چقدر دلتنگ لب گشودن توییم!
کاش دوباره پروانه های کلامت پر بگیرند!

هنوز پروانه های کلامت در هوای عاشقی ما بال می زنند.
به حرفی که می زدی، ایمان داشتی و عمل می کردی؛

چراکه می فرمودی:
«آنکه بر خدا توکل کند، مغلوب نشود و آن که به خدا توسل جوید، شکست نخورد».