( سالروز شهادت سید مرتضی آوینی)
مدت ها از جنگ گذشته و اینک تو با دوربین خود،
در میان مین های خنثی نشده چه می کنی؟
بی امان می دوی و غافل از زیر پای خود می شوی.
در این بیابان ها که سال ها پیش، آتش به پا بوده است و
خاکسترها را نیز بادها برده است، به دنبال چه می گردی که
این گونه مسحور بیابان سکوت گشته ای؛
مثل هر بار که به این جا آمده ای و مثل هر
بار که ساعت ها در آن گریسته ای؟
میان خاک ها، خاطره های چه کسانی را می گردی و به دنبال
کدامین تصویراز این دشت بزرگ، به این سو و آن سو می دوی
که هیچ کس آن را ندیده است تا این که روایت کند.
ولی تو آن را ناتمام، روایت کردی؛ در میان مین ها و خاک ها.
تو بودی که سکوت بیابان را شکستی و روایت فتح را ناتمام، رها کردی؛
اما نه! روایت تو، ناتمام نبود؛
تمام روایت، تو بودی.