به نام خداوندی که تمام کائنات را با هدف واحدی، در جهت خدمت به انسان آفرید و انسان را برای توحید خویش.
قبله، بهانه ای شد برای وحدت مسلمانان و اسلام آمد تا تجلّی همبستگی و یگانگی باشد.
خدا این پیام را در معنای خلقت جریان داده است که اگر انسان ها با هم به وحدت نرسند، توحید پروردگار چگونه اتفاق خواهد افتاد؟! چگونه ممکن خواهد شد؟! و این سؤالی است بی پاسخ!
عالم امکان، بر محوریت یک خورشید، روشنایی می گیرد. شاید طلوع هر روزه خورشید، تذکر پیام ممتد خداوند به کائنات باشد؛ آن گاه که فرمود: «همگی به ریسمان الهی چنگ زنید و از هم فاصله نگیرید!»
رسول خاتم صلی الله علیه و آله ، برای تکمیل دین انسانی ظهور کرده است و ما، تجلی نهایی وحدت را در مبنای اسلام مشاهده کرده ایم.
دیده ایم که حج، گسترده ترین تابلوی حضور در عرصه یکرنگی و وحدت است.
دیده ایم که واجبات این آیین، در عین فردی بودن، جلوه کاملی از اجتماع گرایی است.
دیده ایم که در ذات آن، فرد در یگانگی با جامعه معنا می شود و جامعه بدون یکی شدن افراد با هم، مصداق حقیقی ندارد.
نگذرایم طعمه توفان شویم! اگر نفسی از تو فاصله بگیرم، آفتاب روزهای خوشبختی ام، طعمه خفاش ها خواهد شد.
اگر دست وحدت من و تو نبود، هیچ جوانه ای در این دنیای به ظاهر متمدن، در باغ اسلام، نمی رویید.
مبادا فاصله، دیواری شود بین اسلام و حقیقت! بیا تا شانه به شانه هم، در جاده های روشن خورشید قدم بزنیم. با هم می توانیم تا آسمان هفتم قد بکشیم؛ راهی نمانده است.
