یا امام سجاد! ای حقیقت سجده!
تو را از گریه و نیایش آفریدند، از اشک و عبودیت،
از خضوع و توکل. تو را از ندبه و مناجات آفریدند
نفس نفس تسبیح بودی و هر سپیده دمی خداوند
بهشتی دیگر از نیایش تو می آفرید.
حزن فصیحت، کلمه به کلمه حکمت بود و جان.
آسمان، سجاده خیس تو بود، هنگام که باران را می سرودی.
و چه عارفانه، کلماتت فانوس شب های
مناجات عاشقان شد!
یا امام سجاد!
در صفحه صفحه صحیفه تو، عطر بهشتی ات را می شنویم
ای نفس جاری نیایش!
ای آینه جمال! سجاد سجده های طولانی!
رفتی و خاک، هنوز در حسرت بوسیدن
پیشانی آفتابی ات مانده است.
ای از زلال کوثر! چه کسی چشمه روشن
نفس هایت را مسموم کرد؟
کدام مرداب حقیر، حضور دریا را تاب نیاورد؟
شهد شهادت چه طعمی داشت که پدرانت نیز از آن چشیدند؟
محمد سعید میرزایی
