می توان با دل شنید
گفتم بگو احساس گلبرگ تازه سوسن را، در ترنم صبح؛
گفتم بگو شرح دلدادگی مادرانه آب را به ستاره
عشوه های گل زرد داوودی.
گفتم بگو از نوازش بهار در سکوت مبهم دشت؛
گفتم بگو از عشق!
او عشق را، بهار را، گل را و آب را می شنید
او حتی مرا می شنید، فقط صدا را نمی شنید.
سخت است به خدای ترانه ها، صدای اذان چشمه
را در غروب کوه سار نشنیدن
سخت است صدای بهانه گیری کودک بهار
را در شر شر باران فروردین نشنیدن
سخت است هجوم خیل مستی را در شکر خاطرات
موسیقایی باد، نیوشیدن.
اما چه کسی گفت و غلط گفت که تو موسیقی آفرینش
را در زمزمه طبیعت نمی شنوی؟!
می شود گوش سر، بست
و با دل شنید و با جان نیوشید.
