روز بیست و ششم:
پوشیدن عیوب
«اللهمّ اجْعَل سَعْیی فیهِ مَشْکوراً و ذَنْبی فیهِ مَغْفوراً و عَملی فیهِ مَقْبولاً و
عَیْبی فیهِ مَسْتوراً یا أسْمَعِ السّامعین»
در آتشم بیفکن و نام گنه مبر
کآتش به گرمی عرق انفعال نیست
یکی از صفات خداوند، ستار بودن است و کسی که بخواهد از صفت ستاریت
خداوند بهره ببرد باید خود عیب پوش دیگران باشد.
همیشه تا بتوانی بپوش عیب کسان
به آن دلیل که دانای عیب ستار است
حضرت علی علیه السلام:
«فاستر العورة ما استطعتیستر الله منک ما تحب ستره من رعیتک؛
زشتیهای مردم را حتی الامکان مستور بدار همانگونه که دوست میداری که خدا عیوب
تو رااز چشم مردم مستور بدارد.» (1)
در گفتن عیب دگران بسته زبان باش
با خوبی خود عیب نمای دگران باش
گناه آمرزیده شده
گناه هرچه باشد اگر به عفو و بخشش خدا نینجامد، عاقبت شومی را برای ا
نسان رقم می‌زند. لذا در این دعا از خداوند متعال عاجزانه تقاضا می‌کنیم که گناهان
ما را ببخشد و ما را از گرفتاری به عاقبت سوء آن نجات بخشد.
پی نوشت:
1- نهج البلاغه، نامه 53
