پروردگارا! آدمی را به لغزش و خطا می شناسند و تو را به بخشش و عطا.
یاری ام کن و به خطاهایم مؤاخذه ام مفرما.
به لغزش و گناه خویش اعتراف می کنم و از آنچه انجام دادن آن، درخور
بنده ات نیست، عرق شرم بر پیشانی می افشانم،
تا توبه ام را پذیرا باشی؛ که تو پذیرنده توبه از بندگانی.
الهی! دنیا پر از رنج ها و مصیبت ها ست.
اگر تو مرا از خطر آفت ها و بلاها محافظت نکنی
چه کسی به یاری ام خواهد شتافت؟
آن که آفات بر سرش فروریزد، چه جای عزت برای او
ای آن که عزت برای توست و آنان که در پیشگاه تو، تسلیمند!
