نوری که درخشید

شبی که جوشش صد مهر در گریبان داشت
چنین حادثه ای در مشیمه پنهان داشت

زمین، به خود ز تب التهاب می لرزید
زمان، ز زایش نوری به خویش می پیچید

موکلان مشیت به کارگاه قدر
شدند، تا که ببندند طرح نقش دگر

قضا گرفت قلم، تا که بر صحیفه نور
ظهور نخبه ایجاد را، کند مسطور

ز عرش زمره لاهوتیان پرده نشین
نظاره را بگشودند، دیده سوی زمین

ز شوق، در رگ شـب خون نور جاری بود
بر آتشش قدم از تاب بیقراری بود

شبی عجب، که همه جود بود و فیض و فتوح
شب شکفتن ایمان، شب گشایش روح

شبی که مطلع انوار نور سرمد بود
ظهور مصلح کل، بعثت محمد بود