برای تنهایی امام علیه السلام
گاهی نوشتن سخت است و برای از تو نوشتن سخت تر.
نوشتن با کلمات خیس سخت است؛
کلماتی که تکان گریه، لبریزشان کرده است
کلماتی که تاب زندگی کردن بعد از تو را ندارند.
با این همه کلمه، نمی توان تو را نوشت.
نمی توانم از سیره پیامبروار تو بنویسم.
نام تو که می آید، قلم ها بغض می کنند و گلوی کلمات کبود
می شود. نام تو را تنها با غربتی سرخ می توان
بر این صفحه های سفید نوشت.
مرا به تنهایی تو راه نیست. باید از جنس زخم های تو بود
تا به هوای بارانی تو راه یافت.
تنهایی ات را در پیراهنت حبس می کنی
و لبخندت را همپای امامت، فراگیر.
زخم می خوری و مهربانی تعارف می کنی.
کاش همه چشم های جهان یاری ام می کردند
تا شاید بتوانم ثانیه ای از تنهایی ات را
به صلح نامه ای که امضا کردی، بگریم.
