مهدی جان نجوای نمناک تورامی شنوم
که آشنا هست باسرنوشت تراب،عادت سبزدرخت وآبی آسمان.
درماه رمضان هرشب بهانه دلم راباگوشه ای نگاه به آیات سبزقرآن
فراموش می کنم.آری،هرزمان به من هدیه ای می دهد.
هدیه سبزاستجابت.هدیه سبزقبول.قرآن ای تکیه گاه وپناه زیباترین لحظه های
پرعصمت وپرشکوه تنهایی وخلوت من.
ای ماه بندگی خدابدان روزی
تمام روزهایمان تمام می شود وآنگاه برای دیدن معبودمان بایدبگزاریم
آنچه راکه برداشته بودیم هرزمانکه روزه نگیرم دندانهایم تگرگ می
شود،سلولهایم نیزپیرترازتاریخ،جغرافیارا به نظاره ای تکراری می
ایستد.باران فرصتی هست تاآسمان بازمین دردودل کندوماه رمضان
فرصتی هست که مومن بامعبودش رازونیازکند.درهرسحرنورانی فقط
یک جمله رابرزبان جاری می کنم :((اللهم عجل الویک الفرج)).
ماه رمضان درپایان هرافطارروزه گرفتن رامشتاقم واگرنتوانم هیچ آسمانی
لایق پرواز و هیچ خاکی ارزش مهرشدن ندارد.آری رمضان فراق تو
دردی استخوان سوز وناوک عشقت دلدوز.
تلاوت قرآن درماه رمضان
ناب ترین لحظات هستی وزیباترین دقایق ادراک عارفانه وپیوندانسان
خاکی باملکوت اعلی است
معبودا:دوستت دارم نه آن سان که پرنده آسمان را
بهاردرخت را،دوستت دارم نه آن
سان که ماهی دریا وخاک باران را
((دوستت دارم آن سان که بنده ای معبودش را))
