عرفه، دلکده اى است وسیع که روشنى اش
را هزاران قلم هم نمى توانند بنگارند.
هر کسى در این روز مى آید و کلمات پر از اشک خود را
از لابه لاى نیایش چند صفحه اى عشق بیرون مى کشد.
زیباترین جشن رهایى زیر این چرخ کبود، ساعات خوش اشک ریزى است.
شاید بتوان گفت لحظه تولد فلسفه اشک، عصر عرفه است.
نام بهارى عرفه نسیمى است که غبار رنج ها را از دل مى زداید.
