میلاد نور
فرشتگان آسمانی در میلاد نور، زائرسرای حسینی شدند
تا نغمه خوان سروش هدایت و تهنیت گوی مولودی باشند
که طلایه دار نور و سرسلسله آفتاب بود.
مولودی که بر پیشانی بلندش، مهر بندگی بود و شیدایی
و دلدادگی را در آیینه نیایش و پرستش او نمایان ساخت
و راز حق و حقیقت را به گونه ای نو و زیبا
در وجود او آشکار کرد.
علی بن حسین(ع) در شکوه عظمت از مدح و ثنا
فراتر است و در زیبایی، از ستایش بی نیاز.
او میراث دار فضایل پنج تن است.
با این جمله آیا می توان به او فضیلتی نسبت داد؟
زیور عبادت کنندگان به انسان ها درس پرستش آموخت
و روح نیایش در کالبدشان دمید و محراب نیایش را
به میدان مبارزه با سیاست ها و تبلیغات شیطانی امویان تبدیل کرد
و از سلاح دعا، حربه ای بُرّنده علیه دشمنان دین ساخت.
او پناه پناه آوران بود در هنگام بیم ها و هراس ها
در روزگاری که صداها خاموش شده بود
قافله سالار راهیان نور، موسی وار، حقیقت جویان را
از نیل بلا عبور داد و به ساحل نجات رسانید.
درود خدا بر او و سلام ما به لحظه های عارفانه اش.
