چه آرام و سبک بال پرگشودی، ای مرغ زخم خورده آشیانه عشق.
داغ فراق تو را چگونه در تصور آوریم که بی تو
زندگی کردن و زنده ماندن مایه شرمساری است.

ای حجت الهی و ای امام مهربانی ها، هجران تو،
غروب همه خوبی هاست و پروازت، آغاز
صحیفه درد و رنج در دل شیعیان.

ای لاله داغدار مدینه، از کنار تربت پاک پیامبر و جگرِ
پاره پاره مجتبی و دل داغدار صادَقیْن و قبر
ناپیدای پهلو شکسته تاریخ رفتی

تا در جوار امن الهی بیاسایی و از تنگنای ظلمت دنیا رها گردی.
اینک، ماییم و شام تیره جدایی از تو و گرد غم و اندوه
که بر می فشانیم و این همه، چاره درد فراق تو نتواند بود.

ای مظلوم غریب، رهایی گوارایت؛ ولی، التماس دیدگان ما
را در غربت تنهایی خاکدان دنیا بی پاسخ مگذار
و ما را نیز که مدّعیان محبت تواییم

در جوار خویش جایگاهی کرامت فرما
ای ماه مهربان آسمان جود و کرامت.