از بطن دریا
زمین را بیارایید و ثانیه ها را در عطر شکوفه های عشق بپیچید.
هلهله کنید و پای بکوبید که اینک، یازدهمین فصل کتاب شیعه،
با دست های سبز مردی از تبار ملکوت، ورق می خورد.
خوش آمدی، ای بزرگی که سپیده هشتمین روز ربیع الثانی،
از چشم های آسمانی تو سر زده است.
می آیی و مدینه، سپید پوش میلاد خجسته ات،
زمین و زمان را به رقص برمی خیزد.
فرشتگان، آمدنت را با لهجه ای ملکوتی، شادباش می گویند
و خورشید، مولودی خوان رسیدنت، کِل می کشد و بر دف می کوبد.
می آیی از دامان بانویی بزرگ، از آغوش "حُدَیث "، از بطن دریایی
در سرزمین اساطیر؛ دریایی که در صدف جانش،
مرواریدی غلتان چون تو را پروده است.
سینه ات، مخزن اسرار الهی است و شانه هایت دو قله اند که
آفتاب، هر روز از ستیغشان سرازیر می شود
تا جهان را به روشنی فرا خواند.
ای یازدهمین حجت پروردگار! ای پناهگاه جان های خسته
و ای مأمن قلوب دردمند! امروز، مدینه بهشتی ست در عطر
نفس های تو شناور و کوچه های شرقی اش، شاهراه اتصال زمین
به آسمان و این همه از حضور فرزندیعلوی در این خاک پرنده خیز حکایت دارد.
ای خوب!تو مسیحای دیگری که با انفاس قدسی ات، دل های مرده ما
را به زیستن بشارت می دهی، موسایی دیگر که از آستین
معصومیتت، نور معرفت جاریست.
می آیی و عصای معجزه بر نیل استبداد می کوبی.
اینگونه است که فرعون های شب کور زمان،
تاب دیدن عشیره خورشید را ندارند.
تو آن منظومه بهار و نسیمی که سرد اندیشانِ خزان سیرت،
روح شکوفه فامت را در پشت حصارهای پولادین زمستان
محصورمی خواستند و بال های بلندت را زمینگیر و زخمی؛
تو می آیی و این چنین نهالی دیگر از خاک معطر
امامت، سر بر می کند.
معصومه داوود آبادی
