بسیج، دیوان شعر انقلاب اسلامی است
که پیر جماران در اوج شعله های آتش جنگ تحمیلی، سرود
و به زیور طبع و چاپ پایداری و مقاومت بسیجیان آراسته شد.

دیوانی که پر از غزل های عاشقانه
وداع فرزندان و همسران و پدران
و غربت اشک و آه مادران و یتیمان است.
دیوانی که پر از قصیده های بلند اسارت،
سوختن و ساختن و انتظار
و مشحون از مثنوی حماسه ها
و رشادت ها و شهادت هاست.

دیوانی که سوز ابیاتش، دل دو بیتی های باباطاهر را آتش می زند
و جگر رباعی های خیام را کباب می کند.

دیوانی که قطعه های زمینی «بهشت زهرا»یش
با پاره هایی از بهشت و ملکوت خدا برابری می کند.

طنین بانک خوش عاشقی رسد به گوش
بیا به مدرسه عشق ثبت نام کنیم

و بسیجی مفسّر اندیشمند حماسه حسینی است.
شاگرد مدرسه عشقی که دست تک تک
تکالیف استاد پیرش را می بوسد.

مجنونی که در دشت شیدایی و عمل و بیابان های غربت
با قلم اندیشه و اسلحه اش مشق نام لیلی را تمرین می کند
و قهرمانی که در گود ورزش باستانی اش علی گویان
به گرد تکلیف، وظیفه و حق می چرخد.

«بسیجی کسی است که نورش، خورشید را،
موجش دریا را، استواریش کوه را، عزمش آهن را،
وسعت روحش جهان را، صفتش واژه ها را، بی نامیش نام را،
سوزش آتش را، سرعتش باد را
و شهره اش تمام اسطوره ها را خجل کرده است».