مباهله، داستان حقیقتِ نابی است به نام «اسلام».
زمین و زمان، چشم به عظمتشان دوخته است
و مبهوت بزرگی جان هایی است که
هستی ازادراک آن ناتوان است.
نمی دانیم معنی ایمانِ خالصِ این خاندان چیست که خدا به سبب
عظمت ایمانشان، دعوت به مباهله می کند.
عالمان مسیحی هم درمانده اند؛ تنها تکاپوی غریبی در عالم می بینند
که آماده اند هر لحظه که اشاره نمایند، استجابت کنند.
چشم ها تنها ارواح پاکی را می بینند که جسم خاکی
بر زمین دارند و خیال می کنند این مرد یعنی محمد(ص)
و آن یکی یعنی علی(ع)، و آنها هم فاطمه(س) و حسن و حسین(ع)!
اما چه کسی جز خدا بر حقیقت وجود و ظرفیت ارواحشان آگاه است؟
این خاندان پاک، تا کجای تقرب الهی پیش رفته اند که خدا
به دعای آنها، آزمون بندگی بر پا می کند و حقیقت
کفر و ایمان را عیان می سازد؟!
آیه مباهله را مرور کن و بار دیگر ردّ نشانه ها را بگیر.
بر واژه «انفسنا» چشم بدوز و با خود بگو:
«علی جان پیامبر است یعنی چه؟»
چه کسی می تواند به منزله جان رسول خدا باشد؟
جز این است که باید تمام ارکان وجودش و تمام
ذرات هستی اش، با پیامبر یکی شده باشد؟!
در این میان، تنها خطِ فاصلِ میان شان نبوت محمد(ص)
و ولایت علی(ع) است.
علی(ع) محمد(ص) است، منهای نبوت و این یعنی بزرگ ترین
شرف علی(ع) که نمی شود از آن چشم فرو بست!
