زمزمه زائران در عرفه

یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست
که مغیلان طریقش گل و نسرین من است

دست‏های پر از نیازمان را بر آستان مهربانی‏ات می‏گشاییم
و با سر انگشتان پر از التماسمان تنها بر درگاه تو می‏آویزیم.

خدایا؛ تو همانی که
«لَیْسَ لِقضائِهِ دافِعٌ وَ لا لِعَطائِهِ مانِعٌ».

خدایا، تو همانی که در شداید و مصائب تو را خواندم،
اجابت کردی، و اگر شکرت کردم، افزونم دادی.

خدایا، تو را به کدام نامت بخوانم که تمام نام‏ هایت مقدس است؟
تو را به عطایت بخوانم یا به جلالت؟

به رحمانیتت؟ به مهربانی‏ات یا به معبودیتت ؟
به جود و کرمت یا به عفو و بخششت؟

ای خدای کعبه! ما را از خودمان برهان و به خودت برسان.
اکنون که ما را در مقام ابراهیمت جای داده‏ ای،

اکنون که لباسی محرمیّت را به تن کرده ‏ایم و وجودمان را از پلیدی‏ها زدوده ‏ایم،
اکنون که میان صفا و مروه فقط یا رب، یا رب زمزمه می‏کنیم

و اکنون که در چشمه زمزم ایستاده ‏ایم و صدای لبیک از این چشمه می‏جوشد؛
اکنون که در عرفات مناجات، در مقام تعظیم در برابر تو ایستاده ‏ایم،
به ما نشان ده که چه بودیم و چه هستیم.

یا قابِلَ التَّوْباتِ، من این‏جا نیامده‏ ام که توبه کنم و توبه بشکنم،
من آمده ‏ام که در مقام بنده ناچیز، در برابر جلال و بزرگی ‏ات به خاک بیفتم
و وجودم را از تاریکی‏ها بزدایم و تنها نیازمند تو باشم.

دست‏هایم را در مقام سپاس در آستان تو بالا می‏گیرم و فریاد می‏زنم
أَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ فقیر و خسته به درگاهت آمدم،
رحمی! که جز ولای توام نیست هیچ دستاویز.

مرضیه کامرانی اقدام