چه معصومانه می‏خندی و کودکانه نگاه می‏کنی!
تو پاک‏ترینی و فرشته از چشمانت فرومی‏ریزد.

پاکی و اصالت، از شاخسار خاندان معصومت ریشه می‏گیرد؛
پاکی تو که معصومه نام گرفته ‏ای و مریم اهل بیتی
و کریمه آسمان و زمین.

قم، بوی توس می‏دهد
امروز شهرمان را به یمن میلادت آذین بسته ‏ایم.

گنبد طلایی حرمت، در هاله چراغ‏ های رنگین
و نوارهای نورانی، چقدر ملکوتی شده است!

موسیقی شادی که از مناره‏ ها بلند است، در کوچه
پس کوچه‏ های شهر می‏پیچید. همه جا گل است و شیرینی؛

همه سرشار از شادمانی ‏اند.
... اما نمی‏دانم چرا شهرم، عطر توس گرفته است!

شاید مسافری غریب به تهنیت و شادباش آمده است؛
شاید برادری به دیدار خواهری... شاید...