مرثیه سرای تو و چشم انتظار فرزند توایم
از کودکی ات، سجود و سیر و سلوک، به سیمایت نور
می افشاند و عرفان، رخ آرای تو گشته بود.
وقتی بر شانه های تو، جامه فاخر امامت امت نشست
به حبس کج نهادان، آزرده شدی.
پرنده روح تو اما به هیچ میله و قفلی تن نداد؛
که اوج زندان و کنج آن حبس، رخصت خلوت تو بود
با معبود؛ «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد».
روزها با تشنگی کام تو، با روزه و شب ها با ناله و
نوای مناجات تو پیوسته، رنگ خدا می گرفت.
آن رنج ها و عسرت ها را به صبر و سکوت، به شیوه نیای
بزرگت علی علیه السلام از سر گذراندی و با حضور گسترده
کلامت بر سرزمین های شیعیان، دل آرامشان شدی.
این حضور گرم، از آنِ ارشاد گری های تو بود.
سیره و سریرت تو، به سان کهکشانی از نور و منظومه ای
از ستارگان شب، مرز پیدا کردن راه بود از بیراهه، و بدعت ها
و کژی ها، با انگشت اشارات تو به سمت صراط، راه می نمود.
آهسته آهسته، روی در پرده می کشاندی تا دلدادگان کوی تشیع
را به شیوه مهدی ات مأنوس کنی که:
آفتاب می خواهد روی در نقاب ابر کشد و تا زمانی دور، این گونه بتابد.
مرثیه سرای هجرت توییم و همچنان چشم انتظار رونمایی آفتاب.
«ما در انتظار روئیت خورشیدیم»
مصطفی پورنجاتی
سر سلامتی
آن گاه که اندیشه پرحیله ستمگران، دین خدا را به رأی
خویش تفسیر می کرد، تلألوی خورشید تو بود که جاده
حقیقت را همواره روشن نگاه می داشت
و جاده امامت تنها 28 سال زیر قدم های جوان تو جوانه زد
و پس از آن به فرزندت مهدی(عج)، عزیزترینِ خلق خدا، به امانت رسید؛
امانتی برای تداوم صراط مستقیم.
از خوبی تو همان بس که خورشید مهدی(عج)
از افق دامان تو سر زد.
امروز در سوگ پر کشیدن تو، آسمان با سینه ای سوخته
و گریبانی چاک چاک، سر به تسلیت موعود زمان(عج) خم کرده است.
قِسمَت نبـود تـا کـه برایم پسر شوی
بر شانه های شاخه ی طوبا ثمر شوی
می خواست در خیال خودش کم بیاوری
شاید که تو سقوط کنی منکَسَر شوی
دنیا نیامـدی بـه گمـانم کـه عاقبت
سرتا به پا به همره او شعله ور شوی
شاید کـه در اِزای خودت بین ضربه ها
ضربی به جان پذیری و او را سپر شوی
تـا «کشـته ی فتـاده» بـه دامـان فـاطمـه
تا «صید دست و پا زده» ی پشت در شوی
ای کـاش می شکست همـانجا ورای در
پایی که خواست با لگدش مختصر شوی
یک بـار میخ خونی و یک بـار هم زمین
دادند مژده ات که از این کشته تر شویمجید لشکری
هجوم به خانه وحی
بعد از رحلت رسولخدا صلی الله علیه و آله و سلم ، مخالفین زمینه را برای انجام مقاصد خود آماده دیدند و به هر شیوه‌ی ممکن، خلافت را به چنگ آوردند. در این میان، استوارترین مردی که با آنها توان مخالفت داشت و خلافت هم حقش بود، علی علیه السلام بود.
آنها برای بیعت گرفتن از امیرالمومنین نقشه های زیادی کشیدند تا سرانجام به خانه فاطمه سلام الله علیها ریختند و علی علیه السلام را به زور شمشیر به مسجد بردند. به گوشه هایی از این ماجرا اشاره میکنیم:
نفرین حضرت فاطمه هنگام بیعت اجباری امام علی علیه السلام
فاطمه زهرا سلام الله علیها در هر موقعیتی از مقام ولایت امام علی علیه السلام دفاع میکرد.
مثلا وقتی زن‌های مسلمان به عیادتش آمدند، با آنها سخن گفت و مردان آنها را که دست از حمایت علی علیه السلام کشیده بودند، به شدت ملامت نمود.
در جریان بیعت گرفتن از امیرالمؤمنین نیز تا آنجا که میتوانست از شوهرش دفاع کرد و برای جلوگیری از پایمال شدن حق او به میان مردان رفت و فریاد کشید و با ضجه و ناله خود، مردم را برای کمک به امام علی ترغیب کرد.
امام صادق علیه السلام چنین روایت می‌کند:
وقتی امیرالمؤمنین علیه السلام را از منزل با اجبار و اکراه خارج کردند، فاطمه علیهاسلام هم خارج شد و فریاد کشید:
« پسر عم مرا رها کنید! به خدایی که محمد را به حق مبعوث فرمود، اگر او را رها نکنید، چادر از سر میکشم و پیراهن پدرم رسول الله را بر سر میگذارم و نفرین‌تان میکنم.»
امیرالمؤمنین به سلمان گفت:
« سلمان، فاطمه را دریاب!»
سلمان میگوید:
« من نزدیک فاطمه علیهاسلام بودم. به خدا قسم دیدم ستونهای مسجد رسول خدا از جا کنده شد و بالا آمد؛ به طوری که اگر کسی میخواست از زیر آن رد شود میتوانست. جلو آمدم و گفتم:
« ای بانو و ای سرور و مولای من! خداوند تبارک و تعالی پدرت را رحمتی برای کل جهانیان فرستاد. اینان را نفرین نکن.»
فاطمه علیهاسلام فرمود:
ای سلمان، می‌خواهند علی را بکشند و من دیگر نمیتوانم صبر کنم. مرا رها کن تا نزد قبر پدرم بروم و آنها را نفرین کنم.»
عرض کردم:
« مرا علی علیه السلام فرستاده و امر فرموده که به خانه برگردی.»
فاطمه علیهاسلام فرمود:
« اکنون که علی علیه السلام امر کرده، برمیگردم و صبر میکنم.»
سپس برگشت و ستونها به حال اولیه درآمد.
بعد از اینکه خلافت ابوبکر تثبیت شد نیز امیرالمؤمنین علیه السلام فاطمه زهرا را بر روی مرکبی مینشاند و به در خانه ها یا مجالس انصار می‌رفت.
فاطمه علیهاسلام از آنها طلب یاری میکرد، اما آنها میگفتند:
« ای دختر رسول خدا! ما بیعت کرده ایم و دیگر کار از کار گذشته.»
امیرالمؤمنین میفرمود:
« آیا صحیح بود که من جسد مطهر رسول خدا را رها کنم و به مشاجره بر سر خلافت بپردازم؟»
فاطمه علیهاسلام میفرمود:
« علی علیه السلام آنچه را که سزاوار بود، انجام داد. آنها هم هر چه کردند، خداوند به حسابشان خواهد رسید.»
منبع: بیت الاحزان/ 86 - 87.
صداى...شکستنِ...دَر
صداى شکستن درمى آید
. مى خواهند با لگد آن را از جا بکنند؟
چرا فاطمه علیهاالسلام از پشت در کنار نمى آید؟
چرا همچنان در را فشار مى دهد
و نمى گذارد آن را باز کنند؟
خدایا این در مسمار دارد؟
پایین آن آتش گرفته!
خدایا این خانم باردار است؟
پس محسن چه مى شود؟
چشمانم سیاهى مى رود!
خدایا فاطمه علیهاالسلام چه حالى دارد؟
عجب در راه على علیه السلام فداکارى مى کند!
نمى گذارد دشمنان او وارد این خانه شوند.
...........................
خدایا... على... یا... فضه؟
خدا کند على علیه السلام در خانه باشد!
پس چرا فاطمه علیهاالسلام
پشت در آمده است؟!
آیا او در خانه است و نیامده؟
اگر هست، خود نیامده
یا فاطمه علیهاالسلام
راضى نشده او پشت در بیاید؟
خدایا، حسن و حسین
کنار مادر هستند یا تنها آمده؟
آى اهل خانه به من بگویید:
حسنین و زینبین در خانه چه مى کنند؟
گریه مى کنند؟ فریاد مى زنند؟
به گوشه اى پناه برده و مى لرزند؟
بوى دود را مى شنوند؟
شعله هاى آتش را مى بینند؟
فریاد مهاجمین را مى شنوند؟
خدایا چرا فاطمه علیهاالسلام پشت در آمده؟
چرا فضه نمى آید این بانوى باردار را
به درون خانه برگرداند؟!
...........................
بوى دود... شعله ى آتش!
خدایا بوى دود مى آید!
شعله هاى آتش را مى بینم
که بر در خانه گرفته
و نیمى از آن را سوزانده
و همچنان بالا مى رود.
خدا کند اهل خانه بیرون رفته باشند.
خدا کند کسى پشت در نباشد.
خدا کند زود از شعله ى آتش با خبر شوند
و بچه ها را نجات دهند.
اى کاش مى توانستم فریاد بزنم
و اهل خانه را خبر کنم تا پناهى بگیرند.
...........................
اى آتش...!
اى آتش، اینک با تو هستم.
اینان به خدا و پیامبر معتقد نیستند
تا حرمت عزیزان وحى را پاس بدارند!
تو مسوزان عزیزان این خانه را!
اینان داغدیده اند.
تازه عزیز خود پیامبر بزرگ
صلى اللَّه علیه و آله را از دست داده اند.
بگذار با غم خود بسوزند.
تو بر سوز آنان مَیَفزا.
اهل خانه در محاصره اند.
هجوم مردم! هجوم آتش!
هجوم دود! هجوم فریاد!
بچه ها وحشت مى کنند.
اینقدر زبانه مکش!
مادر را و محسن را که پشت در هستند مواظب باش!
از عرش، این خانه را مى نگرند!
اینجا جاى آتش نیست!
یا موقد النار مهلاً!
اى بپاکننده ى ... آتش...!
اى بپاکننده ى آتش بردرخانه ى فاطمه علیهاالسلام؛
آهسته تر فریاد بزن!
مى دانى پشت این در چه کسى آمده است؟!
جمعیتى که همراه آورده اى
باعث وحشت بانویى مى شوند
که محسن علیه السلام همراه اوست!
به همراهانت بگو ساکت باشند
که ناموس خدا در خانه است،
و عزیزان پیامبر کنار اویند!
هیزم آورده اید! اینجا کجاست؟
چرا آنها را کنار دیوار خانه مى چینید؟
سکوت على علیه السلام
اینچنین آتش غضب شما را برافروخته است!
شعله هاى سوزان قلب سوخته ى
على و زهرا علیهماالسلام
که در این خانه اند براى گدازشان کم بود،
که از بیرون نیز آتش مى افروزید؟!
