سفارش تبلیغ
صبا ویژن

آیه های انتظار







امروز، به عرفاتی که در «من»، قد کشیده است،
با تمام دلم قدم می‏گذارم!

فرصتی دست داده، تا خود، این مدّعی عنوان خلیفه اللّهی
را، به پای میز محاکمه بکشانم.

باید لحظه‏ های خطا کارم را، بی‏ هیچ تعارفی، به قضاوت بنشینم!
گذشته‏ ی اندوهگینم را عارفانه بنگرم و صادقانه به اعتراف برخیزم.

فردا دیر است! امروز، باید خودم را بشناسم!
بدانم کیستم و کجای عالم ایستاده ‏ام؟!


ای روح خسته و آشفته‏ی من!
شتاب کن! بلندتر قدم بردار!
دیار معرفت، نزدیک است و من، بوی خوش «عرفه» را می‏شنوم!

امروز، می‏خواهم غل و زنجیر اسارت از پایت، بگشایم
و یوق بندگی «تن»، از گردنت بردارم!


می‏خواهم به بال‏های همیشه بسته ‏ات،
وسعت پرواز ببخشم! ... با من بیا!

تو را به سرزمینی می‏برم که تمام سروهایش، از بار تعلّق آزادند!
به دیاری که زیر «چرخ کبودش»، تمام «همّت‏ها» رنگ «او» را
دارند و دل‏ها، «هروله‏ی» قُرب و اشک‏ها، طعم
نیاز و سرها، همه سودای بندگی‏اش را!


تو را به سرزمینِ کشف و شهود می‏برم؛
تاعظمتِ گشمده ‏ات را بیابی و وسعتِ بی‏نهایتت را به تماشا بنشینی!

فردا دیر است! همین امروز، باید دنیای درونم را بشناسم
و سرگردانی‏ام را به مقصد برسانم!


راه سخت و طولانی است و من، توشه‏ ای جز حسرت و گناه، به
همراه ندارم! باید تا قلّه‏ی «ندامت» صعود کنم و گردنه‏ های
وحشتناک «جهل و هوی» را دور بزنم.

باید از آهِ جانسوز توبه، آتش‏فشان خاموشِ وجدانم را شعله ‏ور سازم.
باید از برهوت «منیّت‏ها» عبور کنم و دریا دریا
گناهم را پشت سر بگذارم!


آه، چه راهِ دشواری را پیش رو دارم!
باید امروز در عرفاتِ وجودم جاری شوم و از رایحه ‏ی
دل‏انگیزِ «دعا»، مست و سرشار.

امروز، وسعتِ بی‏نهایت خدا را، به رُخ خود خواهم کشید!
باید امروز، ساکنان عرش و ملکوت، با فریاد «اَنْتَ الّذی»های
من، هم‏آوا شوند و از اعتراف «انا الّذی»،هایم، به شِکوه، آیند!

امروز، صحرای عرفاتِ وجودم را، به بهشتِ دل انگیزی
از «عرفه» مبدّل خواهم ساخت و هم‏زمان با هبوط «منیّت‏ها»، لحظه‏ ی قشنگِ
تولّد «آدمیّتم» را جشن خواهم گرفت.

خدیجه پنجی


ارسال شده در توسط محب مهدی