فروغ یزدان
فرزند فرخنده سوسن، نور است اما نه نور مهر و ماه. او روشنی است، ولی نه روشنی آتش و نار. او درخشنده است، اما نه درخشش آفتاب و مهتاب. خلاصه وی، تابناک و فروغمند است، ولی نه جلوه ظاهر و فروغ صبح، بلکه در یک کلمه : او جلوه خدا و نور یزدان است.
گرچه از نظر ظاهری هم سیمایی تابناک، چهره ای درخشنده، چشمانی پر فروغ، نگاهی جذاب و صورتی سراسر جلوه و نور دارد، تا آنجا که باید گفت :
پیشانی اش از فروغمندی        صبح دو جهان به سربلندی
اما این روشنی ظاهرش، پرتویی از نور باطن و فرخندگی روح حضرتش می باشد. زیرا روح مقدس بزرگوار، نوری است که منسوب به خالق یکتا و جلوه ایزد بی همتا است و از پرتو عظمت خدا آفریده شده است.
قرآن را می گشاییم و کلام الهی را در راستای این حقیقت معنوی، چنین می یابیم:
 یَهدی اللهُ لِنورِهِ مَن یَشاءُ           
((خداوند هر که را بخواهد، به نورش هدایت کند))
 روزی جابر بن عبدالله انصاری وارد مسجد کوفه شد.
وقتی به درون مسجد رسید دید حضرت علی بن ابیطالب ـ علیه السلام ـ نشسته و با انگشت مبارکش ـ روی زمین ـ چیزی می نویسد و تبسمی بر لب دارد.
جابر عرض کرد : ای امیر مؤمنان ـ از چه چیز تبسم نموده اید؟  چه انگیزه ای باعث لبخند شما شده است ؟
حضرت فرمودند :
در شگفتم از کسی که این آیه را می خواند ولی چنان که شایسته معرفت و حق شناخت است، آن را نمی فهمد.
جابر پرسید : کدام آیه ؟
امام آیه مبارکه نور را تلاوت کردند، یک یک عبارات آن راتوضیح داده و تفسیر نمودند. وقتی به این جمله رسیدند که :
«خدا هر که را بخواهد به نورش هدایت کند»، در بیان آن فرمودند :
 اَلقائِمُ المَهدی
 منظور از نور الهی در این کلام رحمانی، امام قائم حضرت مهدی ـ علیه السلام ـ است.
 حسن ختام :
 قال علی (ع) :
 مَن ذَکَرَ اللهَ اِستَبصَرَ
 هر که خدا را یاد کند ، بینا گردد.